පාඩම 03
හෙළයේ මහා සම්මත මනු පරපුර, ගෝතම බුදු සසුන දක්වා...
ඔන්න එහෙනම් අපේ ඉතිහාස අවුලේ අමාරුම ගැටය මෙතනින් හෙමින් ලිහාගන්න..
විශේෂ දැන්වීම
මෙම ඉතිහාස කතාව සම්මත පාසල් විෂය නිර්දේශයට වෙනස් කතාවක් වන බැවින් විභාග වලට පෙනී සිටින සිසුන් උත්තර හැටියට මෙහි අන්තර්ගත දේ නොලියන ලෙස දන්වා සිටින අතර සම්මතයෙන් ඔබ්බට සිතා පිරිසිදු බුදුදහම හා සත්‍ය ඉතිහාසය සොයා යන නැවණැති අයට පමණක් ඉතා වැදගත් වන බව සඳහන් කරමු.
මහා මුනීන්ද්‍ර වූ අපගේ සර්වඥයන් වහන්සේ මහා සම්මත රාජවංශයෙහි මෙම කල්පය ආරම්භයෙහිදී මහා සම්මත නම් රජුව සිටියාහ.
අග්ගඤ්ඤ සූත්‍රයේ සඳහන් සත්ව ලොව පහළ වීමේ කතාවට අනුවද හෙළ බිමේ පළමු රජු ලෙස හැදින්වෙන්නේ මහා සම්මත මනු රජුය. පංචකාමයට ඇලුනු සුර කියන දේව ජනයන්ගෙන් සමහර පිරිස් පහත් අයුරින් විෂමාචාරීව කටයුතු කරන්නට ටිකෙන් ටික පෙළඹුනා.
ඔවුන් පංච ශීලය ආරක්ෂා කළේ නෑ.
එනිසා ධර්මවාදි කවුරුත් එකතු වෙලා මොවුන්ගේ අධර්මවාදි කම් පාළණය කරන්නට පාළකයෙක් පත් කරන්නට තීරණය කළා.
මහා සම්මතයෙන් රටට රජ කෙනක් තෝරන අවස්ථාවේ, මනු නැමැත්තා තම දස්කම් පෙන්වා මහජන මතයට අනුව රටේ කිරුළට හිමිකම් කීවා. ඔහු අංගම් සටනේ සුරයෙක් බවටද සඳහන් වෙනවා. එතැනින් ඇරඹි මේ මනු රජ පරපුර ක්ෂත්‍රිය වංශිකයන් බවට පත්වූහ.
මේ අයටම මනුස්ස කියාද තවත් තැනකදී අසුර කියාද කියනවා.
රෝජ, වරරෝජ, කල්‍යාණ.. ආදී ලෙසින් මේ මනුරජ පරපුර ඉදිරියට පැමිණියා. බ්‍රහ්මදත්ත, මඛාදේව, නාගසේන, කුස, දසරථ, ඔක්කාක, වෙස්සන්තර, කනශ ආදී රජවරුද මෙම මනුරජ පරපුරෙන්ම පැමිණි අය වූවාහ.
මෙසේ පැමිණි රජවරු අතරින් කාශ්‍යප බුදුරදුන් පහළවී කාළයක් යනවිට ජයසේන(දෙව්දහ) නම් රජෙක් මේ හෙළදිවේම පිහිටි ජම්බුද්වීපයේ සිටියේය. ඔහුගෙන් ශාක්‍ය වංශයේ ආරම්භ විය. ඔහුගේ රාජධානිය වූයේ දෙව්දහ නුවර හා කපිලවස්තු පුරයි. ජයසේන රජුගේ පියා කුම්බා රජු වූ අතර සීයා කනශ රජු විය.
මේ ජයසේන රජුට සීහහනු නම් පුතෙක්ද මහා යශෝධරා නම් දුවෙක්ද විය. ජයසේන රජුගේ පුත්වූ මෙම ක්ෂත්‍රිය හෙවත් ශාක්‍ය වංශික සීහහනු රජු රාජ්‍ය මෙන්ම නාවික වැනි වෙළඳ කටයුතු වලදී සිංහ රූප ලාන්ඡන යොදාගෙන ඇත. කෙසේ හෝ මේ සීහහනු රජුගේ රාජධානිය වූයේ කපිල වස්තුපුර හෙවත් කිඹුල්වත් පුරයයි.
කිඹුලෙකුගේ හැඩය ගත් පර්වතයක් නිසා එම නුවරට එනම් විය.
සීහහනු රජුගේ සොයුරිය වූ මහා යශෝධරා දේවිය අංජන රජු හා විවාහවී දෙව්දහ නුවරම රජකම් කරමින් විසීය.
සීහහනු රජුගේ බිසව කාංචනා හෙවත් කච්චායනා නම් විය. එසේම ඔහුට සුද්ධෝදන, ශුක්ලෝදන, දෝතෝදන, අමිතෝදන, මිතෝදන නමින් පුතුන් පස් දෙනෙක්ද අමිතා, ප්‍රමිතා නමින් දූවරු දෙදෙනෙක්ද විය.
ඉතින් මේ සීහහනු රජුගේ එක් මුණුපුරෙකු සීදන්ත හෙවත් සිද්ධාර්ථ කුමරු විය. එනම් සිද්ධාර්ථ කුමරුගේ පියා සුද්ධෝදන රජු විය.
සිද්ධාර්ථ යුවරජ කුමරු තම අමිතා නැන්දනියගේ දුවණියවූ ගෝපා කුමරිය හෙවත් යශෝධරා කුමරිය සමග විවාහ විය. තම සීයා වූ සීහහනු රජුගේ නාමයෙන් අනුවර්ත සීහ යන නමද මේ සීදන්ත රජ කුමරුට ආදේශ විය.
සක්විති රජකමටද සුදුසුකම් තිබූ මේ සීදන්ත රජ කුමරු එය පසෙක දමා පසුකලෙක මේ හෙළ ධරණි තලයේදී උතුම් ලොව්තුරා බුද්ධත්වයට පත්වී සීහළ වංශයේ නව නිර්මාතෘවරයාණන් බවටද පත්වී වදාළහ.
ගෝතම බුදුරජාණන් වහන්සේ සක්විති රජ කෙනෙකුන් මෙන්ම ඉන් එහා ගිය බුදුවරයෙකුද වූ බැවින් දිවයිනේ සිටි සියලු දේව, මනුස්ස, අමනුස්ස රජවරුන්ගේ නොහොත් සුර අසුර රජවරුන්ගේ නායක මහ රජුන් බවට ඒකමතිකව සියල්ලෝම එදා පිළිගත්තාහ.
එතෙක් කලක් බෙදී තිබුනු සියලු ජන කොටස් එක් සේසත් කළේ ඒ ශාක්‍ය මහා මුණීන්ද්‍රයාණන් වහන්සේමය.
එසේම මේ බුද්ධ කාළයේදී කිඹුල්වත් පුර හා දෙව්දහ නුවර රාජධානි දෙකට අමතරව අංග, මගධ, කාසි, කෝසල, වජ්ජි, මල්ල.. ආදී වශයෙන් තවත් ජනපද දහසයක් පමණ වෙනත් රජවරුන් යටතේ මේ ජම්බුද්වීප කොටසේ රාජ්‍ය පාළනයන් ගෙන ගිය බවද මෙහි අප මතක තබා ගත යුත්තකි.
එහිදී මගධයේ සිටි බිම්බිසාර රජු හා කෝසලයේ සිටි පසේනදී රජු බලවන්තයින් වූහ.
එසේම ජම්බුද්වීප කොටසේ ඉහළ භූමි භාගවල දේව ජනයා සිටි දේවහෙළ කොටසක්ද විය.
ඉන් පරිබාහිරව යක්ක, නාග, කුම්භණ්ඩ, ගන්ධබ්බ නමින් තවත් ජන කොටස් 4ක් රාජ්‍ය පාළනයන් ගෙන ගිය බවද දත යුතුයි.
එහි ප්‍රධාන මහරජු වෙසමුණි හෙවත් වෛශ්‍රවණ රජුවූ අතර, ඔහුගේ රාජධානිය වූයේ උතුරුකුරු දිවයින නම් වූ ආලක මන්දාව නම්වූ යක්ක පුරයයි.
අලංකාර පුරය නමින්ද හැඳින්වූ මෙයටම පසුව ලංකා පුරය කියාද කියන ලදහ.
අද ලංකාව කියා අප මුළු දිවයිනටම කියන්නාක් මෙන්ම සමහරුන් එදා පොදුවේ මේ වෙසමුණි මහ රජුගේ මුළු රාජධානියටම ලංකා පුරය කියා කීවාහුය.
එවකට ලංකා පුර කොටසේ පිහිටි මහියංගණ රාජධාණියද පනිත රජුගේ පාළනය යටතේ පැවති අතර එහි භාණ්ඩාගාරිකා වශයෙන් ප්‍රාදේශීය පාලකයෙකු වූ සමන් දේවයන් කටයුතු කර තිබෙනවා.
පසුව ඇතිවූ දේශපාළන ආරවුල් නිසා ඔහු සබරගමුවට ගොස් වාසය කලා.
බුද්ධත්වයෙන් 9 වන මස බුදුරදුන් මහියංගනයට වැඩම කොට එහි තිබූ යුධ ගැටුම් මෙල්ල කොට සමන්ගිරට වැඩ සිරිපතුල් පිහිටුවා මෙය බුද්ධ භූමිය බවට සියල්ලන්ට දන්වා තම මාමා වූ සමන් දෙව්ට එම ප්‍රදේශය බලාකියා ගැනීමට බාර කළ බවද සඳහන්ය.
සුමන සමන් රජුගේ දෙටුපුත් දමරජ(යමරජු) වූ අතර ඔහුගේ පුතු මහාතිස්ස නම් විය.
මහාතිස්ස රජුගේ දියණිය වූයේ අබිසවෙර දේවියයි. ඇය දඹදිව කොටසේ සිටි ගෝඨාබය රජුගේ පුත් තිස්ස රජු හා විවාහ වූවාය..
සුද්ධෝදන රජුගෙන් පසු එම රජකමට උරුමකම් කියන සියලු දෙනාම පැවිදිවූ බැවින් රජ කිරුළ සඳහා කිසිවෙක් නොවීය. එහෙත් සුද්ධෝදන රජුගේ මළනුවන් වූ අමිතෝදන රජුට පණ්ඩුශාක්‍ය යයි පුතෙකු සිටි බව අප දනිමු. මේ පණ්ඩුශාක්‍ය රජුට දීඝායු ඇතුලු පුතුන් සත් දෙනෙක්ද, භද්දකච්චායනා නමින් එක් දියණියක්ද විය.
භද්දකච්චායනා කුමරිය තම පරපුරට ඤාති සම්බන්දයක් ඇති පණ්ඩුවාසදේව නම් රජෙකු සමග විවාහ වූවාය. මේ පණ්ඩුවාසදේව නමින් අභිෂේක ලැබුවේ ලංකාපුරයේ පිහිටි තම්මැන්නාවේ සිටි විජය නම් වූ රජුමයි.
පණ්ඩුවිජයාගම හෙවත් පඬුවස්නුවරදී භද්දකච්චායනා දේවිය හා විවාහවී පණ්ඩුවාසදේව නමින් රාජාභිෂේක ලබන්නට අවුරුදු 38කට පමණ කලින් මේ හිතුවක්කාර විජය කුමරුවා තම්මැන්නාව ආක්‍රමණය කලා.
ඔහු එහි සිටි වෙසමුණි පරපුරේ යක්ක ගෝත්‍රික රැජිණියකගේ(කුවිණියගේ) ද සහාය ඇතිවයි විජයග්‍රහණය කොට එහි රජකම් කළේ.
එසේ යක්ක ජාතිකයින් ඝාතනය කොට එහි රජකම් කරමින් සිටි ඔහු නැවතත් තම පියාගේ නගරයවූ මේ පණ්ඩුවිජයාගමට ආවේ තම වඩිමල් සොහොයුරා හා ඔහුගේ පුතු පැවිදි වූ පසුවයි.
මේ විජය හෙවත් පණ්ඩුවාසදේව රජුගේ සීයා සිංහහනු නම්වූ සීහ වංශයේ ආරම්භකවරයා විය හැකි අතර ඔහුගේ දෙමව්පියන් සිංහහනු පරපුරේම අයයි.
නෑනා සහ මස්සිනා විවාහය මේ පරපුරේ විශේෂ ලක්ෂණයකි.
සුද්ධෝදන-ප්‍රජාපතී, අමිතා-සුප්පබුද්ද, සිදුහත්-යශෝධරා වැනි නෑනා මස්සිනාලාගේ විවාහයන් ගැන ඔබ දන්නවා.
ඉතින් ඒ පරපුරෙන්ම ආ මේ විජයගේ දෙමාපියන් වූ සිංහබාහු හා සිංහසීවලී ද එසේම වූ අය විය යුතුය.
අප මේ සිංහ වංශයේ හෙළ ඉතිහාස පටලැවිල්ල බොහෝ ප්‍රවේශමෙන් ලිහාගත යුතුයි.
මන්ද යත් එදා එකම හෙළ දිවයිනේ වෙන්ව පැවති ලංකාපුර රාජධාණිය හා ජම්බුද්වීපය දෙකක් සේ නොගෙන ජම්බුද්වීපය යනු ඉන්දියාව කියා වැරදියට ආරෝපණය කොට පසුකාලීනව ඉතිහාසය ලියන්නට ගොස් ඔවුන් දැන හෝ නොදැන අවුල් ජාලයක් සිදු කළ නිසයි.
බුද්ධ පරිණිර්වාණයෙන් අවුරුදු 950කට පමණ පසු මහානාම හිමියන් විසින් ලංකාපුර රාජ නාමාවලියෙන් පමනක් පටන් ගෙන ලියූ ලංකා මහාවංශ කතාව වැරදියට ග්‍රහණය කර ගැනීම අද ගැටලු රාශියකට හේතුප්පන්නවී ඇත.
එම මහාවංශ කතාව තුලද යම් යම් අඩුපාඩු සහගත තැන් පැවතීම වෙනම විසඳා ගත යුතු දෙයකි.
අපගේ ජම්බුද්වීපය අලලා ලියූ රාජ නාමාවලිය දීප වංශයයි. දීප වංශ රාජාවලිය මහාසම්මත මනු රජුගෙන් පටන් ගෙන ලියන ලදී.
එහෙත් යක්ක හෙළයේ ලංකාපුර සිටි අධ්‍යාත්මිකව එතරම් දියුණු තත්වයක නොසිටි ජනයාට ග්‍රන්ථ සාහිත්‍ය පිළිබඳ උනන්දුවක් නොවූවාහ.
පසු කල ජම්බුදීපයේ(රජගහනුවර ) සිටි මිහිඳු මාහිමියන් එහි වැඩ රාජ්‍යානුග්‍රහය සහිතව බුදුදහම හා බුද්ධාගම එහි ස්ථාපිත කොට දියුණු ජන සමාජයක් බවට පත් කළාහ.
අප ගෝතම බුදුරදුන් පිරිනිවී ටික කාලයකට පසු ක්‍රමයෙන් ජම්බුද්වීපයේ හා දේව හෙලයේ සිටි රජ පරපුර අතුරුදන් වී ගියා. ඊට බළපාන ලද හේතුන් අතර පාළන තන්ත්‍රයේ බොහෝ දෙනෙකුන් ප්‍රවුජ්‍යා දිවියට යොමු වීමත්, සොළී වැනි ආක්‍රමණත්, අජාසත්ත වැනි පීතෲ ඝාතක පරපුරවල් සමූළ ඝාතනයට ලක්විමත් වැනි දේ විෂේශ හේතුන් ලෙස දැක්විය හැකිය.
කෙසේ හෝ පඬුවස්නුවර රජකම් කල පණ්ඩුවාසදෙව් රජු හා භද්දකච්චායනා දෙදෙනාට ගිරිකණ්ඩශිව ඇතුලු පුතුන් 10 දෙනෙක්ද උන්මාදචිත්‍රා නමින් දුවක් ද වූවා. මේ උන්මාදචිත්‍රා කුමරිය තම දීඝායු මාමාගේ පුතුවූ දීඝගාමිනී අයියා සමග විවාහ වුනා. මේ දෙදෙනාට දාව උපන් පණ්ඩු කුමරා අභය නම් වුනා. කුඩා කළ සිටම සැඟවී සිටි මේ අභය කුමරා පසු කලෙක තම මාමාවරුන් ඝාතනය කොට පණ්ඩුකාභය නමින් රාජාභිෂේක ලැබ අනුරාධපුරයේ රාජධාණිය කරගෙන විසුවා.
ඔහුට මුටසීව නම් පුතෙක්ද ඉන්පසු දේවානම්පිය තිස්ස කියා මුණුපුරෙක්ද වුනා.
එම කාළ සීමාවේදී දඹදිවට අයිති කොටසේ අබිසවෙර දේවිය හා තිස්ස රජුගේ පුත්වූ මහරජ අභය හෙවත් අශෝක නම් ප්‍රබල ධාර්මික රජෙකු සිටියා. බුදු සසුන නගා සිටුවිමට මහත් මෙහෙවරක් සිදුකල එම මහරජුගේ අනුග්‍රහයෙන් මොග්ගලීපුත්තතිස්ස මහ රහතන් වහන්සේගේ මූලිකත්වයෙන් තුන්වන ධර්ම සංගායනාවක්ද පවත්වා ශාසන සංශෝධනයක් කළා.
එතෙක් ධර්මය ව්‍යාප්ත නොවූ අනෙකුත් ප්‍රදේශ, රටවල් සඳහාද ධර්මප්‍රචාරක කණ්ඩායම් පිටත්කර හරිමින් වෙහෙර විහාරද ගොඩ නගමින් මුළු දිවයිනම ධර්මද්විපයක් බවට පත්කළා. එහිදී එම අශෝක රජුගේ පැවිදි පුතුවූ මහින්ද මහරහතුන් වහන්සේ ලංකාපුරයට වැඩ එහි ධර්මය ස්ථාපිත කොට දියුණු ජන සමාජයක් බවට පත් කළා.
අප හෙළබිමේ සිටි මේ ධර්මාශෝක රජතුමා රජතුමා මුළු දිවයිනම දැහැමින් පාළනය කළ නිසා සමහරුන් එතුමා සක්විති රජෙකු වශයෙන්ද හැඳින්වූවා. ඉන්පසු මුලු දිවයිනම එකම ධජයක් යටතේ පාළණය වූ අතර දඹදිව හා ලංකාපුර කියා වෙන් වශයෙන් නැතිව මේ දිවයිනටම ලක්දිව නොහොත් හෙළදිව කියා ව්‍යවහාර කළා..
මෙම කාළයට සමගාමීව මෙන් භාරත දේශය හෙවත් සින්ධු දේශයේ ‘දේවානම්පියදස්සී’ නම් ඇති යුධ කිරීමට ශූරයෙකු වූ චණ්ඩ වූ ප්‍රබල රජෙකු සිටියා. ඔහුගේ පියා බින්දුසාර නම් වූ අතර ඔහුගේ සීයා චන්ද්‍රගුත්ත නම් විය.
එම කාලයේ භාරත දේශය මහා ඇලෙක්සැන්ඩර් රජු යටතේ වූ ග්‍රීකවරුන්ගේ අධිරාජ්‍යයක් විය.
සෙලියුකස් නිකේටර් නම් ග්‍රීක සෙම්පතියාගේ දුවණිය වූ හෙලේනා විවාහ කරගත් චන්ද්‍රගුත්ත රජු භාරතයේ බලය නැවත ලබාගත් නමුදු නිතර යුධ ගැටුම් එහි දිගටම පැවතියා.
මේ චන්ද්‍රගුත්ත රජුගේ මුණුපුරුවූ එමෙන්ම බින්දුසාර රජුගේ පුත්වූ දේවානම්පියදස්සී රජු චණ්ඩ යුධ ශූරයෙකුවූ අතර ඔහු කාලිංග වැනි මහා යුද්ධ ජනසංහාර කොට යුධ ජයග්‍රහණය කොට භාරත අධිරාජයා බවට පත්වුනා. එහෙත් ඔහුතුල කිසිඳු තෘප්තියක් නොවීය.
මේ දේවානම්පියදස්සී රජුට හෙළදිව ජම්බුද්වීපයේ සිටි අශෝක රජුගේ ධර්මප්‍රචාරක පණිවුඩය ලැබුණා. යුද්ධ කොට කළකිරී සිටි දේවානම්පියදස්සී (දේවානම්පියතිස්ස) අධිරජු එම බුදුදහම ඉහළින්ම පිළිගත්තා..
බුදුදහම වැළඳගත් මේ භාරත දේවානම්පියතිස්ස අධිරජු තම චණ්ඩත්වය පසෙක දමා දැහැමින් රාජ්‍ය පාළනය කරන්නට සිතා ගත්තා..
ඉන්පසු එතුමා භාරතය පුරා වෙහෙර විහාර සාදවා හෙළදිවට අනුරූපීව දඹදිවක් එහි නිර්මාණය කොට ජනතාවට වඳින්න පුදන්නට අවශ්ථාව උදා කළා. හෙළදිව පැවැති බුදුදහම ඇතුලු සියලු දේම වාගේ අනුකරණය කරමින් ධාර්මිකවූ එතුමාට පසුකලෙක ජනතාව කීවේ ධර්මාශෝක රජු කියායි.
කෙසේ හෝ භාරතයට බුදුදහම පැමිනීමත් සමග විශාල වෙනස්කම් රැසක් එහි ඇතිවුනා. එවකට අධ්‍යාත්මිකව එතරම් දියුණු තත්වයක නොසිටි එරට දියුණු ජන සමාජයක් බවට ක්‍රමයෙන් පත් වුණා. ක්‍රමාණුකූළව ලියූ ඉතිහාසයක්වත් නොතිබූ ඔවුන් ග්‍රන්ථ සාහිත්‍ය පිළිබඳ උනන්දුවක් ඇති වුණා. ඔවුන් ඉන්පසු අධ්‍යාපන පැත්තෙන් කොතරම් දියුණු වූවාද කිවහොත් පසුව නාලන්දා වැනි විශාල අධ්‍යාපන ආයතන බිහිවුණා. විදෙස් රටවලින් පවා එහි අධ්‍යාපනය ලබන්නට බොහෝ අය පැමිණියා. බු.ව. 900 පමණ වනවිට නාලන්දාවේ අධ්‍යාපනය ලබා මෙහි පැමිණි බුද්ධඝෝෂ වැනි ඉන්දීය භික්ෂුන් වහන්සේලා අපගේ හෙළ අටුවා ත්‍රිපිටක පොත්පත් පවා පාළියට පරිවර්ථනක කර ලියා තැබුවා.
එසේම ඉන්පසු පැමිණි මහානාම වැනි හිමිවරුන්ද ඉතිහාස පොත් මෙහි පැමිණ ලියා තැබුවා.
ඉන් සුලු කලකට පසු ඇතිවූ මහාවිහාර අභයගිරි ගැටුමේදී අභයගිරිකයන් විසින් දේශපාළන සහායද ඇතිව දිවයිනේ තිබූ සියලුම ත්‍රිපිඨක හා ඉතිහාසගත පොත්පත් ගෙන්වා මහාසෑය අභියස ඇතුන් හත් දෙනෙකුගේ උසට ගොඩ ගසා ගිනිතබා විනාශ කර දමන ලදී..
ඇත්තටම මෙය දේශපාළණික කුමන්ත්‍රණ යක්ද නැතිනම් අන් දෙයක්ද කියා සිතා ගන්නට තවමත් අපහසුය. කෙසේ හෝ ඉන් අනතුරුව බෞද්ධ අපට ඉතිරි වූයේ බුද්ධඝෝෂ හිමියන් විසින් ලියන ලද පෙළ පොත්පත් ටික හා පතංජලී, වෛදික භාෂා පොත්පත් ටිකයි.
ඉන්පසුවයි සියල්ල අවුල් සහගත තත්වයට පත්වූයේ..
මේ ලංකාපුර දේශය ගෝතම බුද්ධ කාලීනව අදට වඩා තරමක් විශාල භූමිභාගව තිබුණා. ඉන්දියාව පැත්තට වෙන්නට විශාලව තිබූ එම භූමිය බුද්ධ පරිණිර්වාණයෙන් පසු කාලයක ඇතිවූ මහා මුහුදු ගොඩගැලීමකින්(සුනාමියකින්) පසු නාග හෙළ දීපයට අයිති කොටසක් මුහුදට යට වුනා.
අප බුදුරදුන් පහල වන්නට අවුරුදු 250කට පමණ ප්‍රථමත් ඊටත් වඩා විශාලව තිබූ ලංකාපුර තවත් විශාල කොටසක් මුහුදු ගොඩ ගැලීමකින් යටවී ගියා.
එනම් ඒ රාම රාවණ යුධ ගැටුම් පැවති කාලයේදීයි.
කාශ්‍යප බුදුරදුන් පිරිණිවී කාලයක් ගියපසු රාවණ නමින් චක්‍රවර්ති රජ පරපුරක් ලංකාපුර සිටියා.
එහි විශ්‍රවස් මුණිවරයා අවසන් සක්විති රජු වුනා.
විශ්‍රවස් මුණිවරයාගේ පියා පුලස්ති සෘෂිවරයා වූ අතර එතුමන්ගේ පුතු වූයේ 8 වන රාවණ රජුයි. ඔහුගේ චක්‍රවර්ති බලය පිරිහී ගියා..
එවකට මේ විශාල හෙළ දිවයින දේවහෙළ හා ලංකාපුර වශයෙන් කොටස් දෙකකින් යුත්ත වූවා. දේවහෙළයේ දසරථ රජු අයෝද්‍යා නුවර රජකම් කළ අතර මේ රාවණ පරපුරේ 8 වන රාවණ රජු සිටියේ ලංකාපුර කියන කොටසේයි. එවකට දකුණු ඉන්දියාවට කිට්ටු වෙනකම්ම වාගේ මේ ලංකාපුර හෙළ භූමිය පැවතියා.
ඒ සීයල්ලේම පාළකයා වූයේ එම රාවණ අසුර රජුමයි.
එවිට රාම රජු සිටියේ කොහේද?
ඇත්තම කියනවනම් රාම රජු සිටියේ අප දිවයිනේ දේවහෙළ කොටසේ පිහිටි අයෝද්‍යා නුවරයි. ඔහුගේ පියා දසරථ රජුයි. රාම කුමරා ලංකා කොටසට ගොස් ඒ අසුර රාවණ රජු සමග යුධ වැදුනා. ප්‍රදේශ දෙකේ ඇතුවූ කිසියම් දේශපාළනික ගැටලුවක් නිසා රාවණ රජු විසින් රාම කුමරුගේ පෙම්වතිය වූ සීතා කුමරියව පැහැරගෙන ප්‍රාණ ඇපයක් වශයෙන් සිරකොට තබා ගැනීමයි යුද්ධයට මූළික හේතුවක් වූයේ.
එම යුද්ධයේදී රාම කුමරුට සහාය දැක්විමට ඉන්දියාවේ සිට වානර නම් යක්ක හමුදාවක්ද මුහුදෙන් පාළමක් සාදාගෙන ලංකාපුරට ආවා. රාවණ රජුගේ සොයුරෙකු වූ කැළණිය ප්‍රදේශයේ සිටි විභීෂන රජුගේ සහායද රාම කුමරුට හිමි වුනා. එම ලංකාවේ කොටසක් තමයි ඒ කාළයේ මුහුදට ගිලා බැස්සේ.
කෙසේ හෝ එම රාවණ අසුර රජුගේ වියෝවෙන් පසු ඉන්ද්‍රජිත් රජු ලංකා අසුර කොටසේ පාළනය කළා. එහිදී එම රාවණ රජුන්ගේ සොයුරන් වන කුවේර, විභීෂණ, කුම්භකර්ණ ආදීන්ගෙන් යක්ක, නාග, කුම්භණ්ඩ ආදී වෙනම රාජ්‍යයන් බිහිවී වෙනම පාළණය වුනා.
ජම්බුද්වීපය හා දේවහෙළය වෙනම එකට පිහිටියා.
කෙසේ හෝ අප ගෝතම බුදුන් වහන්සේගේ කාළය වන විට යක්ක හෙළ හෙවත් ලංකාපුර කොටස වෙස්සවන මහ රජුගේ පාළණය යටතේ පැවති අතර ජම්බුද්වීපයේ ජනපද 16ක් පමණ වෙන වෙනම රජ වරුන් යටතේ පාළනය වුනා. එහි තිබූ කිඹුල්වත් පුරයේ තමයි සිදුහත් කුමරුගේ පියාවූ සුද්ධෝදන රජුත් සිටියේ. ඉන් ඉහළ දේව හෙළයේ පුරවල දේවයන් වහන්සේලා සිටියා..
එහෙනම් මේ සියලු රජවරු හිටියේ ඉන්දියාවේද?
නැත.
මේ අප උපන් හෙළබිම සියලු බුදුවරු උපන් දේශයමයි…
අද අපේ සමහර අය විවිධ මනස්ගාත හේතූන් නිසා දැන හෝ නොදැන මුළාවී අපේ මහා වීර මීමුත්තන්ට පයින් ගසමින් ඔවුන්ව ඉන්දියාවට තල්ලු කරමින් සිටිති.
මේ රටට යහපතක් වන්නේ ඒ මහා වීර පරපුරට නැවත උන්හිටි තැන් ලබාදුනහොත් පමණයි…
මේ රටේ ඉතිහාසය යලි නිවැරදි වන්නේ ඒ මහා වීර පරපුරට නැවත උන්හිටි තැන් ලබාදුනහොත් පමණයි…
මේ රටේ අනාගත පරපුර රටට ආදරය කරන්නේ ඒ මහා වීර පරපුරට නැවත උන්හිටි තැන් ලබාදුනහොත් පමණයි…
මේ රට නැවත බුදුන්ගේ දේශය වන්නේ ඒ මහා වීර පරපුරට නැවත උන්හිටි තැන් ලබාදුනහොත් පමණයි…
උතුම් ලක් මවගෙන් ජනිතවූ සුජාත, අතිජාත, සජාත, අනුජාත වැදගත් හොඳ දරුවන් මෙන්ම පාළක වරුත්, පූජක වරුත් නින්දෙන් නැගිට ඇස් ඇර බලත්වා...
මටත් අනෙක් අයටත් ටික දෙනෙක් බනියි. ඒත් ගොඩාක් දෙනෙක් මෙතනින් ගොඩ යයි. කාලයක් පටන් ලියන්න කියා හිතන් සිටි දේවල් ගොඩක් මේ වන විට මා හෙළ සමාජයට කියල පෙන්වල දීල තියෙනවා.. මේ උතුම් හෙළ මව් රටට මා නය ගැති නෑ කියා සිතෙන මගේ සිත දැන් ටිකක් නිදහස්..
මේ හෙළ රටට හොඳ හෙළ පරපුරක් නැවතත් ඉක්මනින්ම බිහිවනු ඇතයි මා විශ්වාස කරනවා...
තෙරුවන් සරණයි...
