Mind, Memory, Dreams and Consciousness

Mind, Memory, Dreams and Consciousness

Mind, Memory, Consciousness and Dreams are terms used to describe the working of the brain.

None of these terms are inclusive nor exclusive in enlightening the understanding of the working of the brain.

Brain is the most variable component of these elements, if this discussion is extended to the animal kingdom.
I am going to exclude the brain and its physiology from this entry.

The reasons I will briefly outline.

Brain can exist in a vegetative state with modern technological support as long as artificial ventilation is maintained.

I have done this myself as an neonatal resident in UK.

One example is enough.

Obstetric registrar delivered a baby by cesarean section.

The baby’s heart had stopped a few minutes before.

I was called in and I concurred, in fact, the heart had stopped.

I was in a dilemma.

If I do not resuscitate this baby, I will (this was a locum not a permanent job with my superiors behind me) fall into trouble for negligence.

I made an immediate decision to give intra-cardiac injection and got the attending nurses into full action gear.

That included calling in the Senior Registrar for his approval before shoving in the needle to the baby’s heart.

He said OK and the baby’s heart did start in a shutdown state.

I did another stupid thing immediately afterward.

Shoved in a intra-arterial canula and pumped in saline to stabilize the blood pressure and open up the veins (intra-arterial infusion was not in vogue, then, except at Oxford University).

After stabilizing the physiological state and (in addition), opening an intravenous infusion, I transferred the baby to the ICU.

This baby started fitting after six hours of resuscitation and for another six weeks.

Everybody including the parents were cursing me behind my back.

This was good on me and I decided to leave intensive care and UK for good.

Of course in later years, I was more comfortable in pathology where decisions are made “after fact” (like Ceylon Politics) at postmortem.

Even after postmortem only in about 50% one can make solid conclusions.

The postmortem of this baby did not reveal new facts.

In Ceylon this baby would have been declared dead without resuscitation.

Not having technology is a blessing in disguise!

Now coming to my discussion, this baby’s brain was dead but not his heart.

It was in a vegetative state without properly functioning brain.

I followed my Buddhist instincts and fell apart with British colleagues.

In my mind, I was not a God to decide the future for this baby’s life, in this life.

I am not an arbitrator of Kamma in evolution.

I did what the physiology could support but could not intervene, in the evolution of the next life.

Like the near death experience of cardiac arrest patients, if I could see into the next life my intervention could have been masterly inactivity.

But I have no discretion available according to the practice of western medicine (except supporting life with artificial means).

The “Let Go” principle according to the nature of events unfolding is not something discussed in depth in the West.

I make following prepositions (none may be correct, some may be correct, certainly, not all of them are correct).

1. Mind inhabits the brain when suitable but exists it when impossible for functioning.

Body and Mind in a comforting cave of existence.

2. Mind does not become extinct at death.

3. It grabs another living body (brain) by default.

4. The transition period is ill understood as seen in “Near Death Syndrome”.
There is no inter phase or untar-bhava or elderly wise men helping the soul.
The transition is quick and automatic without an intervening phase.
It is like the transmission of an electron through a transistor gate.
The mind enters the transistor portal and goes into the next Bhava of existence instantaneously and it is one way ticket and no coming back.
The mind floating in space and looking for a place of rebirth of choise with wise men helping in is not at all plausible.
The wise men have no right to intervene except masterly inactivity.
Imaging all the souls waiting for a rebirth point keep on floating in space there will be War or clash of souls. I hope you got the point  I am driving at.
Each soul has his her own pathway of transition.
Not even so called God can intervene.

5. It either grabs the current body of existence (at least temporarily) with doctors’ help (resuscitation) or has no choice but to exit and enter its own individual path.

6. Mind can exist outside the body.

7. Body can exist without a mind (EBENs of extraterrestrial origin).

This is where the bioengineering would create biological entities / agents that can reproduce identical biological robots.

The presumption here is that without a previous existence of the mind, a new “soul” cannot be created de novo.

8. Highest level of mind’s existence is its detachment from the entanglement with the body (current or future existence).

9. There have to be many minds of existences and there cannot be a “Unity of Mind” (as God or super agent of creation).

10. All of the above is not true.

11. Some are plausible and some are not.

What is the truth of mind, memory and consciousness?

Difficult to answer but let me try the plausible.

1.Consciousness or Awareness of the present.

In the case of the baby (above scenario) the consciousness was non-existent.

If it did, the baby would have chosen to live.

2. Mind

Mind is a powerful indestructible entity.

Mind has a powerful choice at the time of death.

It either goes into outer realm of existence in another birth (reincarnation) or grab onto the current body as long as possible.

I have a saying here.

The “Tunnel Vision” lets one previews the next birth.

If it is good the current beholder “lets go” and peacefully say Good Bye”.

I haven’t found many in my life of experience except perhaps few kids in death bed.

The nest scenario is the sight of terror having seen the lowly next round of birth.

They are the ones who hang onto the ventilator for ages and super choice of Intensive Care Units, where every minute is money on the coffer for Private Nursing Homes.

Of course drain of resources for public service.

Above discussion is an eyeopener for critical care specialists.

They should know when to let go.

In this sense reincarnation is a “Soul Healing” doctrine.

Whether it is true or not is immaterial for one who has arrived at that juncture.

3. Memory

I have not located any part of the brain and haven’t got a clue.

It got to be outside the brain.

Where?

I do not know.

4. Dreams

It is my favorite. Apart from sleeping a lot now (I call it catch up sleep) dream is a fascination. I even think that dogs do dream.

Imagine an EBEN Robot working 24/7 schedule and a Ceylonese.

It is a habit for government servants and politicians to sleep while on duty or in the parliament.

They are paid for that (sleeping) and discover wakeful state after retirement when not having a regular income (bribes not available) and discover many poor people live a life of bare existence and sleepless nights.

Can Dogs Go to Heaven?

There is bit of heavenliness in all dogs unlike humans.

I believe all dogs go to heaven by default unlike humans who need screening, especially our politicians with or without cash.

Can Dogs Go to Heaven?

The pontiff came and went but the question whether dogs could go to heaven, remains unanswered.
One must not blame the pontiff since he came during our election campaign.
I think one has to follow my simple solution.

Convert them to Hindu or Buddhist before their demise.

Can Dogs Go to Heaven?

They are the only ones that can be trusted in heaven, if they happen to be from Ceylon.

The answer to that question is very simple.
But there is a caveat.
If the dog is Hindu or Buddhist by descent there is no problem.
Most of them go to heaven (if the master is not a Ceylon politicians with ministerial posts who deal with heroin, Kassipu or other major vices, they go to hell with them) by default, especially if it is a Paraya (stray) dog.
But if the dog is Catholic, it has to wait till the present pontiff re-defines humanely the plight of dogs according to the scriptures and interpretations made by his predecessors.
But, I have a suggestion for the pontiff who visits us next year.
There is an easy solution without going into scriptures.
Please make all Catholic dogs of Ceylon blessed and converted to Buddhist or Hindu at the time of their demise.
There is no harm they remain as Catholic, in their active life.
After all Catholics in Ceylon need them for their security with B.B.B (until Bodu Bala Sena is proscribed) in action like a pack of rabid dogs.
What remains to be done for the dogs of Muslim descent of Ceylon is a difficult preposition.
They cannot be converted to any other religion at the time of their demise.

It is sacrilegious!

I have a plausible strategy.
These dogs must be made a permanent member of one of the many branches (not Shea or Sunni sectors) of their political parties before their death.
Then at the time of the demise, there should be an affidavit to the effect that they switched allegiance to the ruling party.

By this subtle method blasphemy can be politically avoided and the religion can be safely bypassed (after all they are animals they need not have a religion).

After all, dead dogs are only valid to the ruling party for propaganda.

They are mortally scared of the living dogs, anyway.

That is why they unleash violence while preaching Avihinsa (non violence).

But if the dog belongs to an atheist, the owner should go to a psychologist and get his advice before writing his Will.

The question is why does an atheist needs a dog, if he or she is not fearing hell or heaven?

Perhaps, she / he may be fearing another atheist from another planet.

Or is he or she fearing all the religious guys and girls on this planet.

Sir, Bertram Russell had to flee from England to China in 1930s.

He feared England (Church) more than Hell and Heaven.

When he was in coma (down with double pneumonia) an obituary was published but he recovered to the displeasure of the saints.

He lived to 97 or 99 with no help from any religion.

That was amazing!

This is the debate they are having at present.
Can animals go to heaven?

Some people all over the world have been excited in recent days about reports by news agencies worldwide -- including one from CNN -- declaring that Pope Francis apparently believes they can.

It turns out it's unclear what he believes about this.

A previous pope, Paul VI, had no doubts. "One day we will again see our animals in the eternity of Christ," Paul once told a boy grieving the loss of his pet.

That quote, from the pontiff who reigned from 1963 until his death in 1978, was inaccurately attributed to Francis.

The confusion may have begun when Italian daily newspaper Corriere della Sera referred to Paul's quote in a story that carried the headline, "The pope and animals: 'Heaven is open to all creatures.'"

The story itself does not indicate Francis said that.

Instead, it refers back to Paul VI.

The writer for the newspaper pointed to something Francis actually did say: "Sacred Scripture teaches us that the fulfillment of this marvelous plan cannot but involve everything that surrounds us and came from the heart and mind of God."

That remark, the writer suggested, "widened the hope of salvation" to animals and all of creation.

The headline on the article quoted Francis as saying, "Heaven is open to all creatures.

" But there's no sign Francis said that.

A search through the current Pope's writings and remarks showed no immediate sign that he has taken a clear position on the question.

Mind That Matters

Mind That Matters

 There is fine line between psychic power and psychosis!


It is not that of “Mind the matter” or “Mind the step” in English metaphor.

It is the Mind that Matters, in all living aspect of life and after life.

Mind is a powerful entity with boundless energy within.

It is very difficult to explain its repertoire.

 

The current entry is to bring into attention that some for the purpose of image building or financial gain distort its true potential use.

The focus of its development and attention to meditation is lost in the process.

Meditation is not easy.

It has to be practiced under guidance of an experienced guide.

Only a few are adept and many are amateurs.

1. The clairvoyance is useful but won’t grant self development.

It is a gift but not an end by itself.

2. The mediums are useful for commercial purpose but beyond that it is a wasted experience.

3. Remote viewing may be useful for espionage but brings little benefit of self control to the one who has that potential.

4. MKUltra and similar orientation programs are commercial enterprises.

5. Dealing with aliens and contact are not useful for self development.

Dealing with aliens are fraught with danger.

They are not transparent and their agenda is not clear.

We have to guard ourselves from deception, illusion, and delusion of grandiosity.

There is fine line between psychic power and psychosis!

I have refrained from talking about "Out of the body experiences" and "Near Death Syndromes", simply because of its unrealistic popularity and often of its wrong interpretation (seeing the God etc).

It can be fearful and terrible experience for some.

The light at the end of the tunnel can be illuminating for some (higher rebirth) or devastating for others (born in lower forms of the dungeon).

I will try to describe in simple English, the “Entity called Mind”, it is not all inclusive but a simplistic view.

1. Mind is Universal Entity in certain forms of life.

2. We believe it is related to the existence of the brain but if I ask the question myself, “Could I locate or pinpoint it for somebody to scientifically investigate it?”;

I run short of the methodology to project my mind out completely but tend to hide behind my mind in subtle ways.

It can be very secretive.

It seems to be intrinsically bound to every cell in my body not heart or brain.

I do not like the word conscious and unconscious since mind is never at rest even in one’s deep sleep.

It is a living entity and part and parcel of life.

So I prefer the word “Awareness” of itself and its surrounding irrespective of its proximity (far or near) in space dimension.

I can visit moon in a fraction of a second (faster than speed of light) while pulling my cigar and exhaling rounds and rounds of smoke circles in air.

Like the smoke circles from a cigar appear and disappear, my thought moments can appear and disappear with tremendous rapidity and next moment my mind is in mars or outside the known universe.

That is the beauty of the mind.

Next thing, I want to do is to address the “Level of Awareness”.

The base level is Awake State.

A lower level is Dream State.

Third level is “Knocked Out State”, hit on the head by a club or live electricity shock or ECT (Electro Convulsive Therapy) or Medical Drugs with anaesthetic properties.

Out of the body experience is a variation of the “Knocked Out State”.

Now the first bombshell.

Just as we can have substandard levels to awake state, I want to propose that there are seven or more levels of super-standard states of mind (for the purpose of my argument- it may be much more than seven, never less).

For a person of Western upbringing brought up with God Concept, God is BUT another “Spiritual Level”of Awareness much more than our base level.

Now the second bombshell.

There are life forms outside our domain, for the want of a better term I use, Alien Beings have Awareness Levels (going up to seven or more) far more superior to ours.

The caveat here is some of these beings are very inquisitive especially the level I (one) and II (two) civilizations and that may or may not visit us from time to time for formal investigations.

The question is can we reach them?

I tend to believe that we can.

How?

We can increase our level of awareness with Mind Training.

That Mind Training is Meditation.

It is within our brain (for want of better term) potential.

All this preamble is to find an answer to the question of “Mediums” and “Channels” or the Ancient Wisdom Masters (of Red Indians, of Aborigines and Indian Sages).

Christianity has suppressed these phenomena by their world domination by “Military Power” (both UK and USA).

Good example is Madam Helena Blavatsky and the attack on her by the Western authors (Theosophy) of profundity.

The domain of Christianity is in its wane, so it is time to address other states of mind including the “Aliens who would visit us” when we are ready.

For the sake of my argument, “Mediums” and “Channels” are altered states of mind of awareness of the bearer.

They are usually females who are amenable to such states of “fantasy”.

They should not be addressed as fakes (large majority are fakes for the purpose of publicity).

I tend to believe (my point of view) that these altered form of awareness are due to their ability slip into previous life experiences and also a lighter form of insight into current predicament (in life experience).

I do not like the English words, Ego, I, Soul and Spirituality.

To drop those entities from our minds’ vocabulary one has to attain a certain level of of meditative instances or Jhanas.

Reincarnation means the same thing as re-embodiment and rebirth.

It is the human soul returning to the earth again and again and taking up residence each time in a new physical body in order to continue the soul’s progressive journey of inner evolution, advancement, development, and of unfolding.

Death is not the end and Birth is not the beginning.

The soul reincarnates due to three main reasons.

(1) It still has lessons to learn

(2) It still has “karmic debts” which it needs to work off in order to further its Karmic journey

(3) It has not yet fully realized its own potential supreme nature or its absolute unity or oneness with nature.

Thus, in its, all forms of past life existences and future to come, it has not yet become or attained the ultimate goal of awareness or enlightened consciousness which is, its real potential and within its reach.

Reincarnation is a Law in Nature.

It is not true that “only some souls reincarnate” or that “reincarnation is the exception rather than the rule,” as some have claimed.

It is an ongoing cyclic process and necessity for each Soul / Mind Entity.

There are three possibilities regarding what happens to us when we die.

1. There is the view of the atheists and materialists, who say that we are nothing more than a lump of soulless purposeless matter and that we simply cease to be, when the physical body dies.

2. Then there is the “one life only” view held by some religions, who maintain that the soul only lives once on Earth and that after the body dies the soul either goes to Heaven for all eternity or burns in hell for all eternity. The religions which teach this concept usually insist that they are the only right religion and that only the people belonging to that particular religion will go to Heaven.

3. The third possibility is that of an ongoing process of rebirth or reincarnation.

25-30% of people in the West today say that they believe in reincarnation and it has been a standard belief in much of the East for thousands of years, having its origin in Hinduism, which is the world’s oldest religion. It is also a central feature of Buddhism and other Indic religions. Human beings have the freedom to decide which of these three possibilities sounds the most reasonable and plausible to them.

Of course one can say none of the above is true and the true nature is beyond our grasp with current methodology.

Reason for Leaving Ravaya

Reproduction

Reason for Leaving Ravaya

K.W. Janaranjana is now active in Weekly Paper Aniddha

 

මා නික්ම ආවේ ඇයි?

Posted By: කේ. ඩබ්ලිව්. ජනරංජන  

February 11, 2018

මා ජනවාරි 24වැනි බදාදා ඉල්ලා අස්වීමේ ලියුම දී රාවයෙන් එළියට ආවේ රාවය නමැති පරිච්ඡේදය මගේ ජීවිතයෙන් ඉවත්කිරීම සඳහා දීර්ඝ ලෙස සිතා ගත් තීන්දුවක් අනුවය. මාසයක් කල් දී ආයතනයකින් ඉවත්වීමේ නියමය වුවමනාවෙන්ම නොසලකා හැරියේ, රාවය එවැනි ආයතනික නීති රීති පිළිපදින තැනක් හැටියට මට නොපෙනුණ නිසාය. එහි ඇත්තේ නීතියේ පාලනයක් නොවේ. තනි පුද්ගලයකුගේ, එනම් එහි නිර්මාතෘවරයාගේ ඕනෑඑපාකම් මත සියල්ල තීන්දු වන, අත්තනෝමතික පාලනයකි.

රාවයෙන් ඉල්ලා අස්වුණේ මාය. එනිසා, හරි නම්, රාවයට එරෙහිව චෝදනා පත‍්‍රයක් ඉදිරිපත් කළ යුත්තේ මාය. එහෙත්, ඉක්මන්වී ඇත්තේ අයිවන් මහතාය. ඔහුගේ දීර්ඝ ලිපියෙන් කියන්නේ, ‘මා ඉල්ලා අස්වීමට කෙතරම් සුදුස්සකුද’ යන්න ගැනය. අයිවන්ගේ ලිපිය ගැන මගේ ස්ථාවරය කුමක්දැයි රාවය පාඨකයෝම මගෙන් විමසති. මා පිළිතුරු නොදුන්නොත්, අවසානයේ ඉතිහාසයට එකතුවනු ඇත්තේ ඔහුගේ අසත්‍යයන් පමණකි. එනිසා, රාවය පාඨකයන්ගෙන් සමාව අයදිමින් මේ දීර්ඝ ලිපිය ලියන්නේ එය කෙටියෙන් කිව හැකි ක‍්‍රමයක් නැති නිසාය. මේ ලිපියට අයිවන් මහතා පිළිතුරු දෙතොත් මම නැවතත් පිළිතුරු ලියන්නෙමි.

මා රාවයට ආවේ පිටු සැලසුම් ශිල්පියකු හැටියටය. එය පූර්ණකාලීන රැුකියාවකි. ඒ සඳහා මට වැටුපක් ගෙවන ලදි. පසුව කාටුන්ද ඇන්දෙමි. මා නීති විiාලයට තේරුණු පසුව පූර්ණකාලීන රැුකියාවෙන් ඉවත්වී කාටුන් දිගටම ඇන්දෙමි. ඒ කාටුන්වලට රාවයෙන් මට මුදල් ගෙව්වේය. මුදල් ගෙවීම නැවැත්තුවේ, අයිවන් රාවය පරිපාලකයාව සිටි කාලයේ, රාවය මුහුණ දුන් බරපතළ ආර්ථික අර්බුදයට පිළියමක් ලෙස, හැකි හැම වියදමක්ම කපාහැරීමට, මියගිය ලාල් පියසේන මහතාගේ මැදිහත්වීමෙන් දියත්කළ වැඩපිළිවෙළක ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙසය. එනිසා, ‘ආර්ථික අමාරුකම් නොතිබුණු කෙනෙකු නිසා ඔහුට ගෙවීමක් කිරීම අවශ්‍යයැයි අප සිතුවේද නැත’ යනුවෙන් අයිවන් කියන්නේ අසත්‍යයකි.

අයිවන් කියන්නේ, සුදර්ශන ගුණවර්ධනගේ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයේ (රයිට්ස් නව්) අධ්‍යක්‍ෂවරයකු හැටියට මා සිටි බව ‘පසුව දැනගත් බව’යි. මෙය අසත්‍යයකි. පසුව දැනගන්නට දෙයක් නැත. 2008දී රාවයේ වැඩබලන කර්තෘ හැටියට එකතුවන විටම රයිට්ස් නව්හි ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරී හා අධ්‍යක්‍ෂ ධුරයේ වැඩකළ බව මම ඔහුට කීවෙමි. රයිට්ස් නව් ආරම්භයේ සිටම, එහි ව්‍යාපෘතියක් ලෙස, මුදල් ගෙවා රාවය පුවත්පතේ ‘සමබිම’ නමින් පිටුවක් කළ යුතු බව යෝජනා කරන්නේද මාය. ඒ නිසා විදේශ එන්ජී ඕ අරමුදල්වලින් රයිට්ස් නව් හරහා, මාසයකට සැලකිය යුතු මුදලක් රාවයට සමබිම නිසා ලැබුණේය. අදත් එයින් මාසිකව ලැබෙන මුදල රාවයේ ආදායමෙන් සැලකිය යුතු කොටසකි. රාවය හැමදාම එන්ජී ඕ සමග වැඩ කළේය. ඒවායින් මුදල් ගත්තේය. රාවයේ ආචාර ධර්ම හැදුවේත්, ‘ජන විවිධත්වය’ පොතට පාදක වුණු විශේෂ ජනකොටස් සොයාගොස් ලිපි සම්පාදනයට රාවයේ මාධ්‍යවේදීන්ට මුදල් ගෙව්වේත් එන්ජී ඕ මුදල්වලිනි. ඒ උදාහරණ දෙකක් පමණකි.

ඇත්ත. මම කාලයක් එක්ස් කණ්ඩායමේ පන්තිවලට සහභාගිවෙමින් සිටියෙමි. මා එක්ස් කණ්ඩායමේ සමීපතමයකු නිසා මගේ පත්වීමේ ලිපියේ මේ වාක්‍යය ඇතුළත් කොට තිබුණි. ‘පුවත්පත මොනම දේශපාලන පක්‍ෂයක හෝ කණ්ඩායමක අතකොළුවක් බවට පත් නොකළ යුතුය.’ 2008 තරම් ඈත කාලයක පුරවැසි බලයක් හෝ වෙනත් එවැනි දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ඇතිවේයැයි අනාගත වාක්‍ය කියන්නට අයිවන්ට බැරිවුණු නිසා, මේ තහංචිය දැම්මේ එක්ස් කණ්ඩායමේ දේශපාලනයට අදාළව පමණකි. එසේම, අද දක්වා මම ඒ එකඟතාවෙන් මිදුණේ නොවෙමි. එපමණක් නොව, 2014 අවසාන භාගයේ සිට මා සම්බන්ධවුණු ‘පුරවැසි බලයේ’ හෝ කිසිම දේශපාලන කාරණයක් ගැන වචනයක්වත් මම රාවයේ ලියා නැත්තෙමි. කළ එකම දෙය නම්, එහි රැස්වීම් ගැන දැන්වීමක් හෝ ප‍්‍රවෘත්තියක් නොමිලේ පළකිරීම පමණකි.

මගේ දේශපාලනය

රාවයට කළ විශාලතම විනාශය ලෙස පෙන්වන්නට අයිවන් උත්සාහ දරන්නේ මගේ දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිත්වයයි. 2014 අවසාන භාගයේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ පාලනයට එරෙහිව පුරවැසියන් පෙළගැස්වීමේ අදහසක් මත අපි පුරවැසි බලය ගොඩනැගුවෙමු. ඒ අදහස මා මුලින්ම කී කිහිප දෙනා අතර අයිවන්ද කෙනෙකි. අපේ පළමු රැස්වීම 2014 දෙසැම්බර් 2වැනිදා හයිඞ් පිටියේ පවත්වන්නට එම පිට්ටනිය වෙන්කරගන්නට පුරපති මුසම්මිල්ට කතා කළේද අයිවන්ය. රාජපක්‍ෂ පාලනයට එරෙහිව හැකි සෑම දේශපාලන පෙරමුණක්ම එකම පුරවැසි වේදිකාවකට ගෙනඒම අපේ අරමුණ විය. ජවිපෙ නායකයාගේ සිට ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය හරහා චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග දක්වා සියලූ නායකයෝ, හයිඞ් පිටියේත් අවට මාර්ගවලත් සෙනග පිරී සිටි ඒ වේදිකාවට ආරාධනා ලදහ. ජවිපෙ නායකයා හැර අන් සියල්ලෝම එදා එහි ආහ. පුරවැසි බලයේ තනි නායකයකු නොසිටි අතර කැඳවුම්කාර මණ්ඩලයක් පමණක් විය. සියලූ දෙනාම එකා මෙන් එහි සාර්ථකත්වය සඳහා වැඩකළහ. මූල්‍යමය සහායද එකිනෙකාගෙන් ගන්නා ලදි. එහෙත් අයිවන් එම වැඩපිළිවෙළින් ඈත් විය. පසුව දැනගත් පරිදි, අයිවන්ද මහජන ව්‍යාපාරයක් ගැන බලාපොරොත්තුවෙන් සාකච්ඡුා වට කිහිපයක්ම සමීපතමයන් කිහිප දෙනකු සමග ඊට පෙර පවත්වා තිබේ. එහෙත් එවැන්නක් ගොඩනොනැගිණ.

මගේ දේශපාලනය පුරවැසි දේශපාලනයකි. එය රාවයේ දේශපාලනයටද එකහෙළා ගැළපෙන, හැංගි හොරා නොව ප‍්‍රසිද්ධියේ කරන එකකි. මා දන්නා රාවයද කිසිදාක අපක්‍ෂපාතී, මධ්‍යස්ථ පුවත්පතක් ලෙස පැවතියේ නැත. මගේ වටහාගැනීම අනුව රාවයේ තිබුණේ, යම් මතයක් දරමින්, ඊට වෙනස් මත දරන්නන්ටද ඉඩ දීමේ පිළිවෙතකි. එය සංවාදශීලී වන්නේ ඒ අරුතෙනි. අද දක්වාම මම එම පිළිවෙතින් වෙනස්වී නැති බව වගකීමෙන් කියමි.
කර්තෘ හැටියට මට පුරවැසි දේශපාලනය කරන්නට එපායැයි කියන අයිවන් කළ පක්‍ෂ දේශපාලනය ගැන හැමෝම දන්නවා ඇත. ඒ ගැන මෙහි ලිවිය යුතු නොවේ.

හැබෑවකි. මමත් අනෙක් පුරවැසි නියෝජිතයෝත් හැකි සෑම විටෙකම ජනාධිපතිවරයාත් අගමැතිවරයාත් හමුවෙමු. ඒ අපේ ඉල්ලීම් මත මෙන්ම ඒ දෙදෙනාගේද කැඳවීම මතය. එහෙත් ඒ අපේ පෞද්ගලික වුවමනා එපාකම් සපුරා ගැනීම සඳහා නම් නොවේ. රට යන අත ගැන කතාකිරීම සඳහාය. ඒ ගැන පුරවැසි නියෝජිතයන් හැටියට අපේ අදහස්, විවේචන කීම සඳහාය. ඒ බව ඒ ඒ දේශපාලන නායකයන් හොඳින්ම දන්නවා ඇත. ඒ සඳහා පුරවැසියන් හැටියට අපට අයිතියක් ඇතැ’යි අපි සිතමු. ඔවුන් හමුවී කියන දේම අපි එළියේද කියමු. ලියමු. එනයින්, වර්තමාන පාලනය ගැන බලවත්ම විවේචන පළවන එකම පුවත්පත රාවය බව මම අදත් එකහෙළා කියමි. ඒ බවක් නොපෙනෙන්නේ හිතේ වෙනෙකක් තියාගෙන බලන විටය.
රාවයෙන් හෝ පුරවැසි බලයෙන් හෝ උපයාගත් දැනහැඳුනුම්කම් උපයෝගි කරගෙන අබැටක තරම්වත් ලාභයක් වාසියක් මා කිසිවකුගෙන්, කිසිම ආයතනයකින් ලබාගෙන නැත.

රාජපක්‍ෂ පාලනය බිඳදමා මේ ආණ්ඩුව පත්කිරීමට රාවය විශාල මැදිහත්වීමක් කෙළේය. මමත් කර්තෘ මණ්ඩලයේ අනෙක් සාමාජිකයෝත් එකී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, එහෙත් ඉතාමත් බලවත් ඒකාධිකාරී පාලනය බිඳදැමීම සඳහා හැකි සෑම ආකාරයෙන්ම ලියුවෙමු. කතාකළෙමු. අවසාන කාලයේ අයිවන්ද ඒ මතයටම ආවේය. මේ බලන්න.: ‘දැන් රටේ ජනතාවට ජීවත්වන්නට සිදුවී තිබෙන්නේ කාර්යක්ෂම හා සාධාරණ පාලනයක් සඳහා හා සංවරණය හා තුලනය සඳහා තිබුණු සියලූ ආයතන ක‍්‍රම බිඳවැටී මුළු රටම එක පුද්ගලයකුගේ දැඩි ආධිපත්‍යයකට නතුවූ අශීලාචාර වටාපිටාවකය… ආණ්ඩුව රට ප‍්‍රතිසංවිධානයට ලක් කෙරෙන ප‍්‍රතිසංස්කරණවලට තරයේ විරුද්ධය. ඒ මගින් රට පාලනය කිරීමට තිබෙන සදාචාරමය අයිතිය ආණ්ඩුව අහිමි කරගෙන තිබෙන අතර පවත්වන්නට නියමිතව තිබෙන මැතිවරණ දෙකෙන්ම ආණ්ඩුව පරාජය කොට රට ප‍්‍රතිසංවිධානයකට ලක් කෙරෙන ප‍්‍රතිසංස්කරණවලට බර තබා ක‍්‍රියාකරන ආණ්ඩුවක් ඇති කර ගැනීම රටේ ආරක්ෂාව සඳහා අත්‍යවශ්‍ය කොන්දේසියක් බවට පත්වී ඇතැයි කිව හැකිය.’ (වික්ටර් අයිවන්, 2014 නොවැම්බර් 3, රාවය) මේ කතාවේ දේශපාලනයක් නැතිද?

සරත් එන් සිල්වා සමග මා එකම වේදිකාවේ කතා කළ බව හැබෑය. ‘මහින්දට තුන්වරක් බෑ’ කියන සටන් පාඨය මුලින්ම ආවේ සාධාරණ සමාජයක් සඳහා වූ ව්‍යාපාරයේ නීතිඥයන්ගේ රැුස්වීමකදී නමුත් ජවිපෙ එය සමාජයට ගෙනගියේය. ඒ සඳහා නව නගර ශාලාවේ පැවැත්වෙන ප‍්‍රසිද්ධ රැුස්වීමකට සහභාගිවන ලෙස අනුර කුමාර දිසානායක මට ආරාධනා කළේය. ඔහුත් මමත් සරත් එන් සිල්වාත් එහිදී කතා කළෙමු. සරත් සිල්වා ව්‍යවස්ථාව උපුටා දක්වමින් එම තර්කය පැහැදිලි කළේය. ජවිපෙ එම රැුස්වීම රට පුරා ගෙනගියත්, මට මතක හැටියට මා සහභාගි වුණේ ඉන් තවත් එකකට හෝ දෙකකට (මාතර හෝ අනුරාධපුර) පමණකි. අවසානයේ නුගේගොඩ සමරකෝන් එළිමහන් රංග පීඨයේදී අතිවිශාල ජනරැලියක් ඒ මාතෘකාව යටතේ සංවිධානය කිරීමට ජවිපෙ සමත්විය. එහිදී රතන හිමි, අමිල හිමි, ශ‍්‍රීනාත් පෙරේරා, වියන්ගොඩ, තේනුවර, අනුර කුමාර දිසානායක ඇතුළු සිවිල් සමාජ නියෝජිතයෝ බොහෝ පිරිසක් සරත් නන්ද සිල්වා සමග එකම වේදිකාවේ කතාකළහ. ගෙනා පුද්ගලයා සරත් සිල්වා වුණත්, ඔහුගේ තර්කය ශක්තිමත් බවත්, එය ඉදිරියට ගෙනයා යුතු බවත් අයිවන්ද කර්තෘ මණ්ඩලයේදී කිව්වේය. මගේ මතකය නිවැරදි නම්, ඔහු එම තර්කය සහිත ලිපියක්ද රාවයට ලිව්වේය. රාජපක්‍ෂ පාලනය පරාජය කිරීම සඳහා හැකි සෑම පෙරමුණකින්ම පිරිස් එකතුකළ යුතුව තිබුණු අසීරු අවස්ථාවකි ඒ. එහෙත් අයිවන් එය දකින්නේ හුදු ජනප‍්‍රියභාවය සඳහා මා කළ දෙයක් හැටියට පහත හෙළාය. ජනප‍්‍රිය වන්නට නම් ඒ කාලයේ කරන්නට බොහෝ දේ තිබුණි. ඒ වෙනුවට අප තෝරාගත්තේ ඉතාම බිහිසුණු පාලනයක් ගෙනගිය රාජපක්‍ෂ පාලනයේ උදහසට හේතුවන භයංකර මාවතකි. රාජපක්‍ෂ පාලනයට එරෙහිව, තනි තනිව, කිසිම ආරක්‍ෂාවක් නැතිව, අප කටයුතු කළ ඒ බිහිසුණු කාලය සරල ජනප‍්‍රියත්වයක් හඹා යන දෙයක් බවට ඌනනය කිරීම කුහකකමක් මිස අන් කුමක්ද? ඒ මොහොතට සාපේක්‍ෂව සරත් සිල්වා සමග එක වේදිකාවක නැගීමේ කිසිම වරදක් එදාත්, අදත් මා දකින්නේ නැත. එනිසා, ‘එය නොදැන සිදුවූ වරදක්’ හැටියට මා පිළිගත්තේයැයි අයිවන් කියන්නේ අසත්‍යයකි. ඊට පසුත් සරත් සිල්වා ලංකාවේ අපකීර්තිමත්ම අගවිනිසුරු බව මම ලියා, කියා ඇත්තෙමි. අද සරත් එන් සිල්වා ඔහුට හිමි තැන සිටින අතර, මම මා සිටිය යුතු තැනම සිටිමි.

අයිවන්ට කතාකළ ‘කම්පනයට ලක්වුණු පාඨකයා’ට වෙනස්ව අප කළ ඒ කාර්යය අගය කළ අතිවිශාල පිරිසක්ද සිටි බව මම අයිවන්ටම මීට පෙර කියා ඇත්තෙමි. එහෙත්, අධිනිශ්චය වී ඇත්තේ අයිවන්ට කතාකළ ‘කම්පනයට ලක්වුණු’ පාඨකයා පමණකි. අපේ කාර්යය අගය කරන පාඨකයන් ගැන රාවය ඉතිහාසයේ නොලියැවෙන්නේ රාවයේ එක පුද්ගලයකුගේ අභිමතය පමණක් ඉහළින් පවතින නිසාය. මේ එළැඹුමත්, ඊට පසුව ඇතිවුණු අවබෝධතාත් නිසා එතෙක් කාලයක් රාවයට වෛර කරමින් සිටි ජවිපෙ සාමාජිකයෝ රාවය ගැන අලූත් මිතුරුකමකින් බලන්නට පටන්ගත්තෝය. අයිවන්ගේ ඉතිහාසය පුරා ජවිපෙට එරෙහිව ප‍්‍රකට කළේ කුහක ප‍්‍රතිපත්තියකි. මම ඒ අවිශ්වාසය බිඳදැමුවෙමි. ජවිපෙ නායකයා, රාවය 30වැනි සංවත්සරයට පැමිණ ඉතාමත් විවේචනාත්මක දේශනයක්ද පැවැත්වීය. රාවයට සම්මුඛ සාකච්ඡුා ලබාදුන්නේය. මේවායේ අගයක් නැතිද? මේ වැදගත් කාරණා රාවය ඉතිහාසයේ නොලියැවෙන්නේත්, අයිවන්ගේ කතාව පමණක් ලියැවෙන්නේත් ඇයි?

මේ ජනාධිපතිවරයාත්, අගමැතිවරයාත් පත්වන්නට එක් හේතුවක් වුණු පුරවැසි දායකත්වයට අපත් එක් වී සිටියේ නම්, එසේ පත්කර ගත් ආණ්ඩුවත් නායකයනුත් දැන් පිස්සු කෙළිමින් සිටිනවා නම්, ඔවුන් හරිමගට ගැනීමටත්, ඔවුන් පොරොන්දුවුණු මහජන න්‍යාය පත‍්‍රය නැවත නැවත මතක්කරදීමටත් මැදිහත් විය යුතු නොවේද? කිසිදු හේතුවක් නිසා රට යළිත් රාජපක්‍ෂ පන්නයේ ඒකාධිකාරී අඳුරු යුගයකට ආපසු යා යුතු නැති බව අදත් මගේ ස්ථාවරයයි. එසේ නම්, පවතින පාලනයේ වැරදි නිවැරදි කරගැනීමට මැදිහත් වීම, බලපෑම් කිරීම අපේ වගකීමකි. එය කරන්නේ නායකයන් සමග යාළුකම් පැවැත්වීමෙන් නොවේ. ඔවුන් සමග ඍජුව හා පැහැදිලිව අපට කරන්නට ඇති විවේචන කරමිනි. වරද ඇත්තේ ආණ්ඩුවේ වැරදි අනුමත කරනවා නම්ය. ඒ නිසා අපි ‘ආණ්ඩුවේ බලවත් ආධාරකරුවෝ’ නොවෙමු. ‘මා ආණ්ඩුවේ විවිධ ව්‍යාපෘති ඍජු ලෙස හා අනියම් ලෙස ක‍්‍රියාවට නගන්නකු බවට පත්විය’ යන්නද පදනමක් නැති හුදු වාගාලංකාරයකි. හිතලූවකි. මා දායක වූ ආණ්ඩුවේ එක් ව්‍යාපෘතියක් හෝ ඇත්නම් එය පෙන්වන ලෙස අයිවන්ට මම අභියෝග කරමි.

මා ආණ්ඩුවේ නාලිකාවල (ගුවන්විදුලි සංස්ථාවේ හා ජාතික රූපවාහිනියේ* සංවාද වැඩසටහන් (සුභාරතී/ ප‍්‍රවිචාරණ) මෙහෙයවන්නකු හැටියට කටයුතු කළෙමි. ඒ වැඩසටහන්වලට ගෙන්වූ සුනන්ද දේශප‍්‍රිය, මහාචාර්ය ජයදේව උයන්ගොඩ, එම්ඒ සුමන්තිරන්, ශිරාල් ලක්තිලක, අනුර කුමාර දිසානායක, ආචාර්ය ලියනගේ අමරකීර්ති, බැසිල් ප‍්‍රනාන්දු, ඩිලාන් පෙරේරා, ශමීන්ද්‍ර ෆර්ඩිනැන්ඩු, ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි, ආචාර්ය නාලක ගොඩහේවා, ආචාර්ය චරිත හේරත් වැනි පුද්ගලයන් මේ ආණ්ඩුවට ආවඩන්නන් හැටියට අයිවන් දකින්නේද? අප සිතන්නේ අපට නිදහස් වී ඇති සීමිත ඉඩකඩ තුළ වුවද ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, විසම්මුතිය පිළිබඳව ඇති අපේ විශ්වාසයන් අත්හදාබැලිය යුතුයැයි කියාය. එය වරදක්ද? එහෙත්, 2015 අගෝස්තු 1වැනිදා, මහමැතිවරණය මුවවිට තිබියදී අයිවන්, ජාතික රූපවාහිනියේ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ සමග කළ සංවාදය වැනි සංවාද නම් මම කර නැත්තෙමි.

අයිවන්ගේ ලිපියකට ජයම්පති වික‍්‍රමරත්න ලියූ පිළිතුරක් ගැන මනෝභ‍්‍රාන්තියක්ද අයිවන්ගේ ලිපියේ ඇතුළත් වෙයි. අදාළ ලිපිය ලැබුණේ තැපෑලෙනි. එය ලියූ ලේඛකයාගේ නමද එහි විය. වැදගත් කරුණු එහි අන්තර්ගතව තිබුණු නිසා මම එය පළකළෙමි. අයිවන් එය ජයම්පතිගේ ලිපියක්යැයි සිතාගෙන ආචාර්ය ජයම්පති වික‍්‍රමරත්න ඉලක්කකොට සුපුරුදු පෞද්ගලික ප‍්‍රහාර එල්ල කරමින් පිළිතුරක් ලිවීය. පසුගිය සතියේ ලිපියේදීද ඔහු ඒ ගැන යළිත් ලියා ඇති නමුත්, එය ජයම්පතිම වෙන නමකින් ලියූ ලිපියක් යැයි ගවේෂණාත්මකව සොයාගත් ආකාරය ගැන නම් ලියා තිබුණේ නැත. ඒ වෙනුවට, ‘එය කියවූ විට එය ජයම්පති විසින් ලියන ලද්දක් බව තේරුම් ගැනීමද අමාරු නොවීය. ජයම්පති විසින් ලියන ලද ලිපියක් වෙනත් නමකින් පළකළේ ඇයිදැයි මම ජනරංජනගෙන් ප‍්‍රශ්න කළෙමි. එය ජයම්පති විසින් ලියන ලද්දක් නොවන බව ඔහු තරයේ කියා සිටියත් ඔහු දෙන ලද පිළිතුරු මගේ විශ්වාසයට හේතුවූයේ නැත. ජයම්පති ජනරංජනගේ සමීප මිතුරෙකි. ජනරංජන පෙනීසිටියේද ජයම්පතිගේ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන වැඩසටහන වෙනුවෙනි. මාගේ විවේචනයට ඉක්මන් පිළිතුරක් දිය යුතුයැයි දෙදෙනාම කල්පනා කළා විය හැකිය. පළමු පිළිතුර එහි ප‍්‍රතිඵලයක් වන්නට ඇති බව මගේ විශ්වාසය විය.’ වැනි මැක්කාගේ න්‍යායක් ගොතා තිබුණි. මා දිය යුතු පිළිතුර කුමක්ද? අදත් මා කියන්නේ, එය ලියුවේ ජයම්පතිදැයි මා නොදන්නා බවය. මට එය දැනගැනීමට අවශ්‍යද නැත. අයිවන් එය ජයම්පතිගේ්යැයි කියූ විට මා පිළිගත යුුත්තේ ඇයි? මේ කතාව අයිවන් තීරණ ගන්නා දෛනික විලාසිතාව මනාව ප‍්‍රකට කරන නිදසුනකි. පසුගිය අවුරුදු තුනක පමණ කාලය තුළ අයිවන් දිගින් දිගටම මේ පන්නයේ අසත්‍ය චෝදනා විශාල ප‍්‍රමාණයක් ආයතනය තුළදී වාචිකවත් ලිඛිතවත් මා වෙත එල්ලකොට තිබේ. මම ඒවාට සංයුක්ත පිළිතුරු දී ඇත්තෙමි. එහෙත්, ‘ඔහුගේ විශ්වාසයට හේතුවන පිළිතුරක්, එනම් ඔහු කැමති පිළිතුරක්’ ලැබෙන තෙක් ඔහු යළිත් ඒ ප‍්‍රශ්නම නගයි. රාවයේ කර්තෘකමට මා නොගැළපෙන බවට තීන්දු කරන්නේ මෙවැනි සිල්ලර තර්ක මත නම් අප සිටින්නේ කොතැනකද? අයිවන් අන් සියලූම අය විවේචනය කළත්, තමාට එරෙහිව එන විවේචන නොඉවසයි. ඒවායින් කිපෙයි. ඉන්පසු අතට හසුවන හැම දෙයකින්ම විවේචකයාට දමාගසා අඩපණ කරන්නට වෑයම් කරයි. තම විවේචකයන්ට එරෙහිව අයිවන් රාවයට ලියා ඇති පිළිතුරු ලිපි පමණක් වුවද සැලකිල්ලෙන් කියවූවොත් මේ බව පැහැදිලිව පෙනෙනු ඇත. මාද ඒ ඉරණමේ වින්දිතයෙකි. ඔහුගේ මතය පිළිගෙන, ඔහුට වුවමනා විදියට අන් අය නොසිටින කිසිම අවස්ථාවක් අයිවන් ඉවසන්නේ නැත.

දැන් කාර්ය මණ්ඩලයේ ‘කම්පනය කරවනසුලූ’ ලිපි දෙකට එන්නෙමි.

තමා විශ‍්‍රාම යන බැවින් ආයතනයේ පාලනය සඳහා සුදුසු පාලන ව්‍යුහයක් හදන ලෙස අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයේදී කියූ අයිවන්, පසුව ඒ ගැන බලකරමින් ලිපිද ලියන්නට පටන්ගත්තේය. මා ඒ ගැන උනන්දුවක් නොවුණේ ඒවා ඍජුව මා අමතා කියන ලද දේ නොවන නිසාය. කොහොම වුණත්, 2015 ජනවාරි 27දා අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයේදී රාවයේ එදිනෙදා පරිපාලන වගකීම මට භාරගන්නා ලෙස ඉල්ලා සිටින ලදි. එය පිළිගත් මම රාවයේ ඉදිරි ප‍්‍රගතිය සඳහා වැඩපිළිවෙළක් සකස් කර අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කරන බව කීවෙමි. ඒ වැඩපිළිවෙළ ගැන සාකච්ඡුා කිරීමට විශේෂ රැුස්වීමක්ද යොදාගන්නා ලදි. එහෙත්, ඒ දිනට පෙර ආයතනය තුළින් ලියුමක් (අයිවන්ගේ ලිපියේ දක්වා තිබුණි.) එළියට ආවේය. විමලනාත් වීරරත්න විසින් ලියන ලද එය, පළමුව අත්සන් කරන ලෙස ඉදිරිපත් කරන ලද්දේ මටයෟ ඒ අයිවන්ගේ ලේකම්වරිය විසිනි. අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලය විසින් පරිපාලන වගකීම මට පවරා, ඒ සඳහා වැඩපිළිවෙළක් සකසා, ඒ ගැන සාකච්ඡුා කිරීමට දිනයක්ද යොදා තිබෙන හෙයින් මා අත්සන් නොකරන බව මම කීවෙමි. ඊළඟ අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩල රැුස්වීමට ඒ ලියුම ඉදිරිපත් විය. මා හැර සියල්ලන්ම ඊට අත්සන් කර තිබුණි.

රැුස්වීමේදී මම ඉදිිරි වැඩපිළිවෙළ ඉදිරිපත් කළෙමි. එහෙත් ඒ ගැන සාකච්ඡුා කිරීමට අයිවන් උනන්දුවක් නොදැක්වීය. ඒ වෙනුවට ඔහු කීවේ කවර වැඩපිළිවෙළක් සකස් කළද ආයතනයේ සේවකයන්ගේ මතය බැහැර කර එය ක‍්‍රියාත්මක කළ නොහැකි බවත්, මේ ආයතනයේ සේවකයන් ආයතන පරිපාලනය කෙරෙහි විශේෂ බලපෑමක් කරන පිරිසක් බවත්ය. සේවකයන්ගේ මතයට වැඩි ඉඩකඩක් ලබා දිය යුතු බවත්ය.

රාවය සහයෝගිතාව නියෝජනය කරමින් අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයේ සිටි ගාමිණී වියන්ගොඩ හා උදාන් ප‍්‍රනාන්දු විසින්, සේවකයන් නියෝජනය කිරීම සඳහා ඔවුන්ගේ ඡුන්දයෙන් පත්වුණු නියෝජිතයන් දෙදෙනකු අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලය තුළ සිටින බැවින්, නැවතත් මුලට ගොස් සේවකයන්ගේ අදහසට ඉඩදීමේ පිළිවෙතක් මගින් ආයතන පරිපාලනය අවුල් නොවන්නේදැ’යි යන ප‍්‍රශ්නය නගන ලදි.

ඉන්පසු රැුස්වීම ඇමතූ මම, මේ ප‍්‍රශ්නයේ කේන්ද්‍රය මා ලෙස හැඟී යන බැවින් අදහස් පළකිරීමට කැමති බව කියා, එදින රැුස්වීම කැඳවූයේ 2015 ජනවාරි 27දා ඇතිකරගත් එකඟත්වය මත, රාවය සඳහා නව වැඩපිළිවෙළක් ඉදිරිපත් කිරීමට බවත්, ඒ ගැන දළ සටහනක් ඉදිරිපත් කළ නමුත් දැන් තත්ත්වය වෙනස් වී ඇති බවත් කීවෙමි. 27දා එකඟතාවෙන් පසු, 28දා ආයතනය තුළ ලිපියක් අත්සන් කිරීම සඳහා සංසරණය වනු දක්නට ලැබුණු බවත් ඊට ආයතනයේ සියල්ලන්ම අත්සන් කර ඇති බවත් කීවෙමි. 27දා තීරණය ගත් අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩල රැුස්වීමට සහභාගිවූ අධ්‍යක්‍ෂ විමලනාත් වීරරත්නම මෙම ලියැවිල්ලත් සම්පාදනය කර තිබෙන බව පෙනෙන බවත්, එය අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩල රැුස්වීමේදී ගත් තීරණයට පටහැණි ක‍්‍රියාවක් බවත්, ඒ නිසා මා එහි අත්සන් නොකළ බවත් කීවෙමි. මේ තත්ත්වය මත තවදුරටත් කර්තෘධුරයේ වගකීම් ඉටුකරනවා විනා ආයතනයේ කිසිම පරිපාලන වගකීමක් දැරීමට හෝ භාරගැනීමට හෝ මම බලාපොරොත්තු නොවන බවත් කීවෙමි.

එහෙත්, පසුගිය සතියේ පළවූ ඒ ලිපිය කියවූවකුට හොඳින්ම පැහැදිලි වනු ඇත්තේ, සේවකයන් ඉල්ලා ඇත්තේ ‘රාවය සභාපතිත්වයේ් මෙන්ම උපදේශක කර්තෘ ධුරයේ සාධාරණ කාලයක් කටයුතු කරන ලෙස’ බවය. සභාපතිකමෙන් හෝ උපදේශක කර්තෘකමෙන් හෝ ඉවත්ව යන බව අයිවන් නම් කිසිදාක කීවේ නැත. කවුරුත් එසේ යන ලෙස ඉල්ලූවේද නැත. දිවි ඇති තෙක් ඔහු සභාපතිකමෙන් ඉවත්ව යනු ඇතැ’යි සාධාරණ මනසක් ඇති කිසිවකු අනුමාන කරන්නේද නැත. අදත් ඔහු එම තනතුරු දෙකේම සිටියි. ප‍්‍රශ්නය ඇතිවී තිබුණේ ආයතනයේ පරිපාලන නිලධාරී තනතුර සම්බන්ධයෙනි. තමාට ලැබුණු ලිපිය කොහේවත් යන පරිපාලන නිලධාරී තනතුර සමග එකට ඈඳුවේ අයිවන්ය. ඔහුගේ අධ්‍යාශය තේරුම්ගත් නිසා මම තනතුර බාරගැනීමෙන් වැළකුණෙමි. මා හැර අන් සියලූම දෙනා ඊට අත්සන් කිරීම ගැන මා පුදුම වන්නේ නැත. මන්ද යත්, එහි ඉල්ලා ඇත්තේ අයිවන්ට තවදුරටත් ඉහත තනතුරු දෙකේ රැුඳී සිටින ලෙසය. ඉතින්, ඊට විරුද්ධ වන්නේ කවුද? අයිවන්ට රැුඳී සිටින ලෙස කරන ආයාචනයකට ප‍්‍රසිද්ධියේ අත්සන් නොකර සිටින්නට ධෛර්යයක් ඇත්තේ කුමන සේවකයාටද? අනෙක් අතට, රාවයේ සේවකයන් අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයේ සිදුවූ ක‍්‍රියාවලිය දැනගෙන සිටියේත් නැත. ඔවුන්ගෙන් අත්සන් ගත් අය ඒ ගැන කිසිවක් සේවකයන්ට කියා තිබුණේද නැත. ඒ ලියුමේ විදියට ආයතනයේ සියලූ සේවකයන් අතර සිය අනාගතය ගැන අවිනිශ්චිත හැඟීමක් ඇතිවන්නේ අයිවන් සභාපතිකමෙන් ගියා නම්ය. කිසිදා එවැන්නක් සිදුනොවේ.

එහෙත්, වත්මන් කර්තෘ විමලනාත් වීරරත්න විසින් ලියන ලද වාගාලංකාර බහුල එම ලිපියෙන් මා නම් තේරුම් ගත්තේ කවර තරමේ වහල් හා යැපුම් මානසිකත්වයකින් යුක්තව එය ලියා ඇත්ද යන්නයි. නවීන චින්තනයක් සහිත නවීන ලෝකයක් ගැන අනුන්ට න්‍යාය දෙසන රාවයේ සිටින සමහරුන් කොයිතරම් පසුගාමී, ආත්ම විශ්වාසයක් නැති වහලූන් පිරිසක්ද යන්න ඇෙඟ් හිරිගඩු පිපෙනසුලූ යෙදුම් ඇතුළත් ඒ ලිපියෙන් මනාව පැහැදිලි වෙයි. වැදගත් එය ලියූවන් වහලූන්ද යන්න නොවේ. එහි ඇතුළත් පුස්, හැඟීම්බර වාගාලංකාර නිසා තමා මහත් කම්පනය වූ බව අයිවන් කීමය. අවුරුදු තිහකට පසුවත් තමා සර්වබලධාරිත්වය දැරූ රාවය තුළ නිර්මාණයවී සිටින්නේ මෙවැනි වහලූන් පිරිසක් වීම ගැන නවීන, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආයතන ව්‍යුහයන් ගැන සිහින දකින ප‍්‍රධානියකුට නම් ලජ්ජාවක් මිස අන් සිතුවිල්ලක් ආ නොහැකි බව මම සිතමි.

පසු අවස්ථාවකදී මා රාවයේ පරිපාලන නිලධාරී වගකීම භාරගත්තේ, අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයේ සාමාජික සුමතිපාල කාරියවසම්ගේ බලකිරීම නිසාය. ඔහුගේ බලකිරීම මත, මට ඒ වගකීම දෙන්නට අයිවන් යොමුවුණත්, එදින රාත‍්‍රියේ තමා ඇමතූ අයිවන් මට ඒ වගකීම දෙන්නට මැදිහත්වීම ගැන තමාට දොස් කී බව කාරියවසම් මා සමග පසුව කීවේය. රාවයේ පරිපාලන වගකීම මා කිසිදාක ඉල්ලා භාරගත් එකක් නොවන බව නිසැකව කිව යුතුය. ඒ නිසා, ‘..ඔවුන්ගෙන් ලැබුණු ශක්තියෙන් ඔද වැඩුණු ඔබ සම්පූර්ණ පාලනය ඉල්ලා සිටි තැනකට තල්ලූ වුණායැ’යි අයිවන් කියා ඇත්තේ අමූලික අසත්‍යයකි. මා එසේ ඉල්ලා සිටි අවස්ථාවක් නිශ්චිතව දක්වන ලෙස අයිවන්ට මම අභියෝග කරමි.

පසුගිය ජනවාරි 20 දා මවෙත එවූ ලිපියක් මගින් ඒ පරිපාලන වගකීම මගෙන් ඉවත්කරන බව දන්වන ලදි. තමාගේ අරමුණට ගැළපෙන විදියට රාවයේ සේවකයන් මීට පෙර ලියූ ලියුම් ඉහළින් පිළිගත් අයිවන්, මා ඉවත් කිරීමට පෙර සේවකයන්ගෙන් ඒ ගැන අනුමැතියක් ගත් බවක් නම් දැනගන්නට නැත. ඒ ගැන සාකච්ඡුා කළා නම්, මා පරිපාලනය භාරගත් පසු ආයතනයේ සිදුවූ වෙනස්කම් ගැන කුහකයන් හා දෙබිඞ්ඩන් නොවන සේවකයන් අයිවන්ට පැහැදිලි කර දෙනු ඇත.

අයිවන් මේ ආයතනය පාලනය කළේ සිල්ලර කඩයක මුදලාලි කෙනකු පරිද්දෙනි. විකුණන බඩු තීරණය කරන්නේත්, ඒවා අසුරන හැටි කියන්නේත්, ඊට සේවකයන් බඳවා ගන්නේත්, සියලූ සේවකයන්ට අණ දෙන්නේත්, සේවකයන්ගේ වැඩ මාරු කරන්නේත්, සේවකයන්ගේ හොර අල්ලන්නේත්, සේවකයන්ගේ කේලාම් අහන්නේත්, සේවකයන් ඉවත්කර දමන්නේත්, කඩය පුළුල් කරන තරම තීරණය කරන්නේත් අයිවන්ය. අවුරුදු 30ක කාලයක් පුරා රාවය පැවතුණේ මේ විදියටය. දේශනවල හා ලියැවිලිවල තිබෙන නවීන මොඩලයේ ආයතන ක‍්‍රමයක් වෙනුවට රාවයේ තිබුණේ වැඩවසම් ලක්‍ෂණ සහිත, සර්වබලධාරි තනි පාලනයකි. ආයතනයේ පරිපාලන වගකීම භාරගත් පසු, මේ ‘මමය, මාගේය, මට වුවමනා විදියටය’ යන සංස්කෘතිය අවසන් කිරීමට මම කටයුතු කළෙමි. හැමෝටම වගකීම් පැවරුවෙමි. ආයතනයේ පරිපාලනය මා ද ඇතුළත් කළමනාකාර මණ්ඩලයකින් සිදුකෙරිණි. සතියක් ඇර සතියක් මේ කණ්ඩායම හමුවිය. සියලූ තීන්දු තීරණ ගත්තේද, ආයතනයේ එක් එක් අංශ දියුණු කරන හැටි කතාවුණේද සැලසුම් කළේද ඒ රැුස්වීමේදීය. ආයතනය ගැන නිවැරදි තොරතුරු අදාළ නිලධාරීන් ඒ රැුස්වීමට ඉදිරිපත් කරන බවට මගේ අපේක්‍ෂාව විය. කිසිදු තීරණයක් මා තනිව ගත්තේ නැත. මාසයකට වරක්, අංශ ප‍්‍රධානී රැුස්වීමක් පවත්වන ලදි. සියලූ අංශ ප‍්‍රධානීන්ට වෙන වෙනම අදහස් දැක්වීමට ඉඩ දෙන ලදි. ආයතනයේ ප‍්‍රගතිය සඳහා ඔවුන් වාර්ෂිකව සැලසුම් සකස් කළ යුතු විය. මාස දෙකකට පමණ වරක් මුළු ආයතනයේම සාමාජික රැුස්වීමක් පවත්වන ලදි. මගේ බලාපොරොත්තුව වුණේ, රැුස්ව සාකච්ඡා කොට, සියලූ දෙනා ඍජුව අදහස්, විවේචන ඉදිරිපත් කරන සංස්කෘතියක් ඇතිකිරීමයි. එහෙත් මා සිතුවා වැරදිය. ඒ රැුස්වීම්වලදී කිසිවක් නොකියා නිශ්ශබ්දව සිටි අය, අයිවන්ට වෙනම කේලාම් කීහ. අයිවන් ගැන සමීපව දන්නා සියලූ දෙනා එකඟ වන දෙයක් නම්, අයිවන් තදින් කේලාම් අසන බවයි. දිනපතා රාජකාරියක් ලෙස ඔහුට කේලාම් කියන දෙතුන් දෙනෙක් ආයතනයේ සිටියහ. කොහොම වුණත් මගේ පළමු වෑයම වුණේ ආයතනය තුළ ඉහත කී සංවිධාන ව්‍යුහය ගොඩනැගීමයි. ඒ සඳහා සේවකයන් අතර සුහදතාව ඇතිකිරීමට විවිධ වැඩසටහන් දියත් කළෙමි. සේවකයන්ගේම යෝජනාවෙන් ආයතනය පිරිසිදු ලස්සන පරිසරයක් බවට හැරවිණි. ආයතනයේ මුදල් තත්ත්වය යහපත් බව ගණකාධිකාරි කිවූ නිසා, 2017 වසරේ මුල සියලූ සේවකයන්ගේ වැටුප රුපියල් 3000කින් වැඩි කරන්නට අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයෙන් අවසර ගත්තෙමි. එහෙත් අයිවන් අකැමැත්තෙන් කීවේ වැටුප්වලට වැඩිපුර වැයවන මුදල සෙවීමේ වගකීම මා භාරගත යුතු බවය. ඒ වසරේ සිංහල අවුරුද්ද වෙනුවෙන්, මා දන්නා කාලයක නොවුණු ලෙස වැටුපට සමාන බෝනස් මුදලක් සියල්ලන්ට ගෙවන ලදි. සේවකයන්ගේ හදිසි අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් ආයතනය තුළම ණය ක‍්‍රමයක් ක‍්‍රියාත්මක කෙරිණි. රාජකාරියේ යෙදී සිටියදී සිදුවන හානි වෙනුවෙන් රක්‍ෂණ ක‍්‍රමයක් පිහිටුවන්නට සැලසුම් කරමින් තිබුණි. සියලූ සේවකයන්ට සමාන ලෙස සලකන ප‍්‍රතිපත්තියක් ඇති කරන ලදි. කිසිවකු මට කේලාම් කියන්නට ආවේ නැත. අඩුපාඩුකම් තිබුණා වුණත් මා ඇඟිලි ගසන්නේ නැතිව ආයතනයේ කළමනාකාරිත්වය සුමටව දුවන තත්ත්වයක් ඇතිවිය. පුවත්පත තාක්‍ෂණික වශයෙන් වැඩිදියුණු කිරීමට විවිධ පෙරමුණුවලින් කටයුතු කරන ලදි. රාවය 30වැනි සංවත්සරය සියල්ලන්ගේ සහයෝගයෙන් ඉතා ඉහළින් සංවිධානය කොට, රුපියල් ලක්‍ෂ 18ක මුදලක් අවසානයේ රාවයට ඉතිරි කොට, ස්ථාවර ගිණුමක තැන්පත් කිරීමට හැකිවිය. මේවා ඇත්තදැයි අයිවන්ටම සිය සේවකයන්ගෙන් අසා දැනගත හැකිය.

රාවය කර්තෘ මණ්ඩලය තුළද සතියකට වතාවක් සිකුරාදා හමුවී පැය දෙක තුනක් පසුගිය සතියේ පුවත්පත, ඉදිරි සතියේ පුවත්පත හා අනාගත සැලසුම් ගැන දීර්ඝ ලෙස කතාකරන, සියල්ලන්ම සමාන ලෙස අදහස් දක්වන සම්ප‍්‍රදායක් ඇතිකෙරිණ. ක‍්‍රමයෙන් කර්තෘ මණ්ඩලය තුළ මහා බැඳීමක්, අවබෝධයක්, කණ්ඩායම් හැඟීමක් හා විවෘතභාවයක් ගොඩනැගුණේය. එකක් කියා අනෙකක් කරන දෙබිඞ්ඩන්ට එහි ඉඩක් නැතිවිය. කර්තෘ මණ්ඩල සාමාජිකයන්ගේ වැඩවල හොඳත් නරකත් මූණටම කියන, විවේචනය කරන සම්ප‍්‍රදායක් ඇතිවිය. සෑම කර්තෘ මණ්ඩල සාමාජිකයකුටම පුවත්පතේ පිටු කිහිපයක් බැගින් සංස්කරණයට භාරදෙන ලදි. එහි අන්තර්ගතය තීරණය කිරීමත්, සුදුසු ලෙස පිටු සැලසුම් කිරීමත් ඔවුන්ටම පැවරිණි. ඔවුහු ඒ වගකීම ඉහළින් ඉටුකළෝය. මා ඉල්ලා අස්වීමෙන් පසු පසුගිය ජනවාරි 24 වැනි හා 25වැනි දිනවල, මා නැතිව වුණත් (නියෝජ්‍ය කර්තෘ ලසන්තද විදේශගතවය.* කලට වේලාවට පුවත්පත එළියට ආවේ ඒ ආත්ම ශක්තිය කර්තෘ මණ්ඩල සාමාජිකයන් තුළ වර්ධනය වී තිබුණු නිසා බව ඔවුන්ට ගෞරවය පිණිස ලියමි. ඒ ගැන ඔවුන්ගෙන්ම අසා දැනගත හැකිය. රාවයේ මතයයැ’යි කියා මගේ (කර්තෘගේ) මතය පුවත්පතේ ලියන අයිවන්ගේ සම්ප‍්‍රදාය මම අත්හැරියෙමි. පුවත්පත යනු මමය, මාගේය කියන ඒකපුද්ගල රංගනයක් නොව සමූහයකගේ ශ‍්‍රමයක ප‍්‍රතිඵලයක් බව මා විශ්වාස කළ නිසාවෙනි. මේවා බොරුදැ’යි කියා, එකිනෙකාගේ කේලම් නොඅසා, දැනට සිටින කර්තෘ මණ්ඩල සාමාජිකයන්ගෙන්ම අයිවන්ට අසා දැනගත හැකිය. කෙටියෙන් කිවහොත්, අයිවන් වේදිකාවල කියන, ලිපිවල ලියන එහෙත් රාවය තුළ ක‍්‍රියාත්මක නොකළ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය රාවය තුළ ඇතිකළේ මාය.
අතුරු කාරණයක් කියන්නට ඉඩදෙන්න. ලසන්ත රුහුණගේ රාවයේ නියෝජ්‍ය කර්තෘය. ඔහු ලංකාවේ ගෞරවනීය ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදියෙකි. ඕනෑම විවේචනයක් මූණටම කියන, ප‍්‍රමිතියට නොගැළපේ නම් කිසිම ප‍්‍රවෘත්තියක් පළනොකරන (අයිවන් ලියූ ප‍්‍රවෘත්තිද එසේ ඉවත ලෑ වාර බොහෝය.) ලසන්ත කිසිවකුට වන්දනාමාන නොකරන ඍජු මිනිහෙකි. තියුණු දේශපාලන දැක්මකින් හෙබි අයෙකි. පුවත්පතේ පෙර කාලයේ පළවූ ගවේෂණාත්මක පුවත්වල වුණත් මුල් ගවේෂකයා ඔහුය. අවාසනාවකට, රාවයේ සමස්ත ගවේෂණාත්මක වාර්තාකරණය තනි පුද්ගල අයිතියට ලියැවෙද්දී, තොරතුරු හොයන්නට රට පුරා සැරිසැරූ ලසන්තගේත් ඔහු වැනි අනෙක් නියම ගවේෂණාත්මක කර්තෘ මණ්ඩල සාමාජිකයන්ගේත් නම් මැකීගොස් තිබුණි. මා ඉවත්ව ගිය විටෙක කර්තෘත්වය පැවරිය යුතුව තිබුණේ නියෝජ්‍ය කර්තෘ වන ඔහුටය. ඔහු ඊට හැම අතින්ම සුදුස්සෙකි. එහෙත්, කර්තෘ මණ්ඩලයේ සාමාජිකයන් ඉල්ලා සිටිද්දීත්, එය ලසන්තට නොදුන්නේ ඇයි? මා එය දකින්නේ අයිවන් මට කළ අසාධාරණය, දෙවැනි වරට ලසන්තටත් කිරීමක් ලෙසටය. ලසන්තට එය නොදෙන්නට අයිවන් තනි තීරණයක් ගෙන තිබුණු අතර, අනන්ත ආර්ථික අසීරුකම් මැද්දේ මුළු ජීවිතයම රාවයට කැපකළ ලසන්ත වෙනුවට වෙන අයකුට ඒ තනතුර දෙන්නට තීරණයක් ගෙන තිබුණේය. වෙන කිසිවක් නිසා නොවේ. ලසන්ත තමන්ගේ අන්තේවාසිකයකු හැටියට හසුරුවා ගන්නට බැරි බව අයිවන් දන්නා නිසා බව මම සැක හැර කියමි.

මා ආයතන ප‍්‍රධානි තනතුරෙන් ඉවත්කරන්නට පෙර, එනම් රාවයේ මහා සභා රැුස්වීමට පසු 2017. 12. 18 දින මට අයිවන් ලියූ ලියුමක්ද පුවත්පතේ පසුගිය සතියේ පළවී තිබුණි. (ඒ ලිපියට මා ලියූ පිළිතුර අයිවන් පළකොට තිබුණේ නැත.) එය සැලකිල්ලෙන් කියවුවහොත්, එහි ඇත්තේ පුවත්පතේ ‘කර්තෘ’ ලෙස මා කළ වැරදි ගැන චෝදනාය. එහෙත්, අවසානයේ ඔහු මට යෝජනා කරන්නේ ‘ආයතන ප‍්‍රධානී’ තනතුරෙන් ඉවත්වන ලෙසය. මේ හතරබීරි සම්බන්ධය තේරෙනවා ඇත්තේ අයිවන්ටම පමණකි. එහෙත්, ඊට පදනමක් තිබේ. අයිවන්ට වුවමනාවී තිබුණේ, පළමුව මා පරිපාලන වගකීමෙන්ද දෙවනුව කර්තෘ ධුරයෙන්ද ඉවත්කිරීමටය. ඔහු සිතුවේ මා, වියන්ගොඩ හා උදාන් ප‍්‍රනාන්දු සමග එකතුවී රාවය ඩැහැගන්නට කුමන්ත‍්‍රණය කරනවා කියාය. කෝපයට පත්වුණු අවස්ථාවක ඔහු අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයේදීම ඒ බව කියා තිබේ. වියන්ගොඩත්, උදානුත් වික්ටර්ගේ අදහස්වලට අවශ්‍ය අවස්ථාවලදී ඍජුව විරෝධය දැක්වූහ. එය අයිවන් ඉවසුවේ නැත. මා පරිපාලන ප‍්‍රධානි තනතුරේ හිටියොත් ‘වියන්ගොඩලාගේ කුමන්ත‍්‍රණය’ සාර්ථක වේ. එනිසා එයින් ඉවත් කළ යුතුය. දෙවනුව, කර්තෘ ධුරයෙන් ස්වකැමැත්තෙන් ඉල්ලා අස්වීම සඳහා සුදුසු පසුබිමක් නිර්මාණය කිරීම සැලසුම විය. මම ඊට පෙර ක‍්‍රියාත්මක වුණෙමි.

අයිවන්ගේ ඒ ලිපිය පසුගිය සතියේ පළකර ඇත්තේ කොටසක් කළු කර ය. හංගන්නට දෙයක් නැත. ඒ හිස්තැනේ ඇත්තේ මෙසේය: ‘වියන්ගොඩ හා උදාන් තවදුරටත් අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලයේ තබා ගැනීම රාවයේ යහපතට හේතු නොවේය කියන අදහස මා තුළ ඇතිවී තිබුණා. ඔවුන් අපට ආධාර කළ බව ඇත්ත. එහෙත් ඔබේ පටු දේශපාලන වැඩ කෙරෙහි ඒ දෙදෙනාද බලපෑ බව පැහැදිලිව පෙනෙන්නට තිබුණා. අනෙක් අතට තවදුරටත් රාවය අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලය නියෝජනය කිරීමේ නීතිමය හෝ සදාචාරමය අයිතියක් ඔවුන්ට තිබුණේ නැත. පටලැවිල්ලක් ඇතිවූයේ ඔබ ඔවුන් දෙදෙනා කොන්දේසි විරහිතව ආරක්ෂා කරන ප‍්‍රතිපත්තියකට ගිය නිසාය.’ මේ කොටස කපාහැර ඇත්තේ එය අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයට අදාළ වන දෙයක් නිසා නොවේ. (ඒ ලිපියේම වෙනත් තැන්වල අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයට අදාළ දේ පළවී තිබේ.) අයිවන්ගේ නියම අවලස්සන අරමුණ ප‍්‍රකාශ වන්නේ ඒ වාක්‍ය කිහිපයෙන් නිසාය.

මා ඒ දෙදෙනා කොන්දේසි විරහිතව ආරක්‍ෂා කළේ නැත. මා කී එකම දෙය නම්, රාවය සහයෝගිතා කණ්ඩායමේ එම නියෝජිතයන් තවදුරටත් රාවය අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයේ තබාගත යුතුද යන්න ගැන තීන්දු කළ යුත්තේ, ඒ නියෝජිතයන් දෙදෙනාද සහභාගිවන රැුස්වීමකදී, ඔවුන්ගේ පැත්තෙන් කරුණුද විමසා බලා බවයි. අයිවන් කිපුණේ එයටයි. එදා මහා සභා රැුස්වීමේදීම ඔවුන් දෙදෙනා ඉවත් කිරීමට අයිවන්ට වුවමනා විය. අයිවන් ඒ රැුස්වීමේදී කතාකළේ, රාවයට රුපියල් එක්කෝටි විසිලක්‍ෂයක් එකතු කර දෙන්නට මූලික වූ දෙදෙනකු ගැන රාවය සේවකයන් තුළ කෝපයක් හා වෛරයක් ජනිතවන ආකාරයෙනි. අනෙක් අතට, සහයෝගිතාවේ සාමාජිකයන් විසින් තම නියෝජිතයන් ලෙස අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයට එවන දෙදෙනා ඉන් ඉවත්කිරීමට අයිවන් තනියෙන් තීරණය කරන්නේ කෙසේද?

මිලින්ද මොරගොඩට රාවයේ අයිතිය විකුණන සැලැස්ම මුලින්ම අයිවන් මට කීවේය. මොරගොඩ ලක්‍ෂ දෙසීයක් ගෙවන බවත්, ඉන් සීයක් තමා ගෙන ඉතිරි සීය රාවයට යොදවන බවත් ඔහු මට පැහැදිලිවම කීවේය. දැන් ඔහු කියා ඇත්තේ තමා ගන්නට එකඟවුණේ සීයක් නොව හැටක් බවය. ඒ සඳහා ගිවිසුමක්ද තිබුණු බව ඔහු කියයි. මොරගොඩට කොටස් විකුණන බව රාවයෙන් මුලින්ම අයිවන් කීවේ මට නම්, ඊට පෙර කිසිම අවස්ථාවකදී ඒ ගැන කතා කර නොතිබුණි නම්, ඒ වන විටත් ගිවිසුමක් තිබුණේ කෙසේද? කාරණය පැහැදිලිය. අයිවන් තනි කැමැත්තට සියල්ල තීන්දු කොට, ඒ මාර්ගයේ බොහෝ දුර ගොස්, ගිවිසුම්ද සකස්කරගෙන සිටින්නට ඇත.

එහෙත්, රාවය තනි ව්‍යාපාරිකයකුගේ අයිතිය යටතට වැටෙනවාට අකමැති රාවයට ආදරේ පිරිස මහජනයාගෙන් මුදල් එකතු කර ඒ කොටස් ප‍්‍රමාණය මිලදී ගන්නට සැලසුම් කළහ. තමන්ගේ වැඩකටවත් කිසිවකුගෙන් ණයක්, ආධාරයක් නොඉල්ලන මේ පිරිස රාවය වෙනුවෙන්ම එක් එක්කෙනාට පිංසෙන්ඩු වෙමින් මුදල් එකතු කළහ. එපමණක් නොව, තමන්ගේම මුදලින්ද අඩුගණනේ ලක්‍ෂය බැගින්වත් අරමුදලට එකතු කළහ. ඔවුන් ඒ සඳහා කළ ඓතිහාසික කැපවීම රාවය පවත්නා තාක් කල් රන් අකුරෙන් ලියා තැබිය යුතුය. එහෙත්, අයිවන් ඒ වෑයම දුටුවේ මොරගොඩට පහසුවෙන් විකුණන්නට තමා කළ සැලසුම අවුල් කළ පිරිසකගේ වැඩක් හැටියටය. ඒ බව අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩල රැුස්වීම්වලදීද ඔහු කියා ඇත්තේ වරක් දෙවරක් නොවේ. ඉහත දක්වා ඇති, පසුගිය සතියේ කළු කර තිබුණු වාක්‍ය දෙක තුන කියවන විට අයිවන්ගේ සිතුවිල්ල පැහැදිලි වනු ඇත. අසීරු අවස්ථාවක රාවයට උදව් කළ සියලූ දෙනා අයිවන්ට අනුව දත මැද වීසිකරන දැහැටි දඬුය.

රාවය සහයෝගිතාවේ මූලිකත්වයෙන් එකතු කළ මුදල් නැවත ඒ අයටම ගෙවා සිය අයිතිය නැවතත් සුරක්‍ෂිත කරගැනීම අයිවන්ගේ සැලසුම විය. අවශ්‍ය නම්, තවත් මුදල් යොදවන්නකු රාවයට තමාට ගෙන ආ හැකි බවත් ඔහු නිතර කීවේය.

රාවයේ පොත් ගැන විවේචන පළනොවීම ගැනද අයිවන් මට දොස් කියයි. කුමන හෝ හේතුවක් නිසා රාවයේ පොත් ගැන විවරණ, විචාර ලැබෙන්නේ නැත. ඉතින් පළකරන්නේ මොනවාද? කිසිවකුට බලහත්කාරයෙන් කියා කිසිම පොතක් ගැන විවේචන ලිපි ලියවා ගැනීමේ ක‍්‍රමයක් රාවය තුළ අනුගමනය නොකළෙමි. විචාර නොඑන්නේ නම් ඊට හේතුවිය හැක්කේ කුමක්දැයි අයිවන් නැවත සොයා බැලිය යුතුය.

මාස දෙක තුනක් වරින් වර රාවය පාඩු ලබන නිසා මා පරිපාලන තනතුරෙන් ඉවත්විය යුතු බව අයිවන්ගේ තීරණයයි. ඒ න්‍යාය එලෙසම ඔහුට ආදේශ කළහොත්, රාවයේ අවුරුදු 31ක ඉතිහාසය තුළ ඔහු කීවරක් ඉල්ලා අස්විය යුතුව තිබුණේද? රාවය සේවකයන්ට වැටුප්වත් ගෙවාගන්නට බැරිව වෙන අයගෙන් සල්ලි ඉල්ලා ගත් අවස්ථාවලදී, රාවය සේවකයන් හරි අඩක් රාවයෙන් ඉවත්කර ගිලෙන නැව බේරාගත් අවස්ථාවේදී ඒ න්‍යාය අනුව ඉල්ලා අස්විය යුතුව තිබුණේ ප‍්‍රධාන පරිපාලකයා වු ඔහුම නොවේද? අයිවන් රාවයේ අදත් නිරුපද්‍රිතව ඉන්නත්, රාවය වෙනුවෙන් රස්සාව අතහැර එළියට ගිය සමහරු නන්නත්තාරවී දුක්විඳින්නත්, ඉන් සමහරු ඛේදනීය ලෙස මියයන්නත් හේතුව අයිවන් රාවයේ අයිතිකාරයා වීමත්, අන් අය මෙහි සේවකයන් වීමත් හැර අන් කුමක්ද?

මා නිසා දක්‍ෂ මාධ්‍යවේදීන් රාවය හැරගියායැයි ද අයිවන් ලියා තිබේ. එසේනම් මෙතෙක් සිටියෝ දක්‍ෂ මාධ්‍යවේදීහු නොවෙත්ද? පසුගිය වසර තුනක් පුරාම කර්තෘ සංසද සම්ාන උළෙලේ හොඳම මාධ්‍යවේදියා හැටියට සම්මාන ලත් කේ සංජීව අදත් රාවයේ සිටියි. පසුගිය වසරේ හොඳම තරුණ ජනමාධ්‍යවේදියා වුණු තරිඳු උඩුවරගෙදර පසුගියදා රාවයෙන් ඉල්ලා අස්වුණේය. හොඳම පිටුසැලසුම වෙනුවෙන් රාවය දිනාගෙන ඇති සම්මාන ගණනාවකි. මේ දක්‍ෂයෝ තවමත් රාවයේ සිටිති. මා නිසා කිසිවකු රාවය හැර ගියායැයි කියන්නේ නම්, මා අයිවන්ට අභියෝග කරන්නේ අසත්‍යයන් නොවපුරා ඔවුන් කවුදැයි ඍජුව නම් කරන ලෙසය. මාත් රාවයේ ජ්‍යෙෂ්ඨයන් වන ලසන්ත, ටිරන් හා සංජීවත් ආධුනිකයන්ට සලකන්නේ කෙසේදැයි දැනට රාවයේ ඉතිරිව සිටින ආධුනිකයන්ගෙන්ද අයිවන්ට අසාගත හැකිය. ඒ කිසිවක් නොකොට එක පැත්තක් පමණක් අසා ඒ මත අසත්‍යයන් පතුරුවාලීම අයිවන් වැනි කෙනකුට නොගැළපෙයි.

මා ආයතනයේ පරිපාලන ප‍්‍රධානී තනතුරෙන් ඉවත්කරන බව දන්වමින් එවූ ලියුමෙහි දක්වා ඇත්තේ රාවය ආයතනයට හා පුවත්පතට අදාළ විධායක බලතල අයිවන්ට පවරන්නට අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලය තීරණය කළ බවත්, පුවත්පතේ ඇතිකළ යුතු වෙනස්කම් පිළිබඳව අවශ්‍ය වන මගපෙන්වීම් සභාපතිවරයා මා වෙත ලබාදෙනු ඇති බවත්ය. අයිවන් මේ රටේ විශිෂ්ට මාධ්‍යවේදියකු බව ඇත්තය. එහෙත් ඔහු මේ මාර්ගෝපදේශ දෙන්නට යන්නේ පුවත්පතේ අයිතිකාරයා, විධායක බලධාරියා හැටියටය. මා හිතන්නේ එය සංස්කාරක මණ්ඩලයට අයිතිකරු කරන බලපෑමක් හැටියටය. එවැනි පුවත්පතකට සංස්කරණ නිදහසක් නැත. මේ බලය අයිවන්ට පැවරුවායැයි කියන අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩල රැුස්වීමේ ඒ මොහොතේ සිට ඇත්තේ අයිවන්, ආයතනයේ සේවක නියෝජිතයන් දෙදෙනෙකු හා ඔහුගේ සමීපතම මිත‍්‍රයකු වන අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩල සාමාජිකයකු (සුමතිපාල කාරියවසම්) පමණකි. ආචාර්ය උදාන් ප‍්‍රනාන්දු හා වියන්ගොඩ ඒ මොහොතේ සිටියේ නැත. රැුස්වීම අතරතුර මට විරුද්ධව ඇති කරුණු ගැන සාකච්ඡුා කරන්නට වුවමනා බව අයිවන් කී විට මම නැගී සිටියෙමි. අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩල සාමාජිකයකු ගැන කරුණු සාකච්ඡුා කරන අවස්ථාවකදී අදාළ සාමාජිකයා එම රැුස්වීමේ නොසිටීම සාමාන්‍ය ආයතනික සම්ප‍්‍රදාය බව පැවසූ මම, ඊට අමතරව මා යටතේ සේවය කරන සේවකයන් දෙදෙනාටද අවශ්‍ය වුවහොත් මා ගැන අදහස් දැක්වීමට අවශ්‍ය ඉඩ සලසනු පිණිස රැුස්වීමෙන් ඉවත්ව යන බව කියා ඉවත්ව ගියෙමි. මා දන්නා ආයතනික සම්ප‍්‍රදාය එයයි. සුමතිපාල කාරියවසම් ඒ මොහොතේ මට නොයන්නැයි කී නමුත්, පසුව දුරකථනයෙන් කතාකොට මා නැගිට යෑම නිවැරදි සම්ප‍්‍රදාය යැයිද තමා එය අනුමත කරන බවද කීවේය. අයිවන් පෙන්වන්නේ මා එලෙස නැගිට යෑම මගේ වරදක් ලෙසය.

අයිවන් රාවය පාලනය කරන්නේ ‘මමය, මාගේය, මට වුවමනා විදියටය’ යන ක‍්‍රමයට බව යළිත් කියමි. ‘රාවයේ මගේ භූමිකාව එක දේකට සීමාවූ භූමිකාවක් ලෙස සැලකිය නොහැකිය. එය බහුවිධ භූමිකාවක් වීයැයි කිව හැකිය. රාවයේ නිර්මාණ සැලැස්ම මගේය. එම සැලැස්ම මෙහෙයවන්නා වූයේද මාය. ප‍්‍රතිපත්ති සම්පාදකයා වූයේද මාය.’ (වික්ටර් අයිවන්, 2015 ජුලි 5, රාවය) යනුවෙන් අයිවන්ම එය ස්ථිර කර තිබේ. මහින්ද රාජපක්‍ෂ කීවේ, යුද්ධය ජයගත්තේ තමා නිසා යාවජීව ලෙස සිය තනි කැමැත්ත අනුව රට පාලනයට තමාට ඉඩ තිබිය යුතුය කියාය. අයිවන් කියන්නේ, රාවය තමා නිර්මාණය කළ නිසා එහි සියල්ල තමාට වුවමනා විදියට විය යුතු බවය. දෙකම එකය. ‘ප‍්‍රතිපත්තිවලදී අඩියක් පස්සට ගෙන රාවයේ ප‍්‍රතිපත්තිවලට අනුකූලව ක‍්‍රියා කළේ නම් ලැබෙන ප‍්‍රතිඵලය මීට වඩා වෙනස් වන්නට තිබුණි’යැයි අයිවන් ලියා ඇත. අඩුලූහුඬුකම් තිබිය හැකිවා වුණත්, මා දන්නා විදියට මා ක‍්‍රියාත්මක කළේ රාවයේ ප‍්‍රතිපත්ති හැටියට මා තේරුම්ගෙන තිබූ දේය. එහෙත් අයිවන්ගේ සර්වබලධාරී ප‍්‍රතිපත්ති නොවේ. අඩියක් පස්සට ගන්නට කියන්නේත් අයිවන්ගේ මතය ස්ථිර කරගන්නටය.

අයිවන් රටේ මහා ජනමාධ්‍යවේදියෙකි. ඇත්ත වශයෙන්ම කාලයක් ඔහු අපේ ජීවිතාදර්ශයකි. එහෙත් අවුරුදු දහයක කාලයක් ඔහු සමීපව ඇසුරුකරන විට, ඔහුගේ ආයතනයේ සේවකයකු වන විට ඒ ජීවිතාදර්ශය ක‍්‍රමයෙන් දියාරු වන්නට පටන්ගත්තේය. පුද්ගලයන්ගේ ජීවිතවල සීමිතකම් තිබිය හැකිය. එහෙත් ඒ සීමිතකම්වල වින්දිතයන් වීමට යුතුකමක් අපට නැත. මට සුරුවම් වන්දනාවද හුරු නැත. එනිසා මම පිටතට ආවෙමි. අවසානයේ මේ තාක්‍ෂණික කාරණා ඉක්ම යන වැදගත් ප‍්‍රශ්න මට තිබේ. ලෝකයාට මානව අයිතිවාසිකම්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, නවීන චින්තනය, නූතන පාලන මොඩල දේශනා කරන පුද්ගලයන්ගේ ජීවිතවල ඒවා නැත්තේ ඇයි? අත්හැරීම දේශනා කරන්නන්ට සැබෑ ලෙස අත්හරින්නට බැරි ඇයි? ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවට වැඩවසම් ක‍්‍රමයම අදත් අපේ ජීවිත හා ආයතනවල දෛනික න්‍යාය වන්නේ ඇයි?